Eindelijk schilderen!

4 juli 2009

Gisteren geprobeerd met ons nieuwverworven belastingnummer een bankrekening te openen. Dat kan nog niet voor maandag, blijkt. De bankmedewerkster legt uit dat onze gegevens bij het kadaster nog niet gedigitaliseerd zijn en dat de bank ze dus nog niet kan verifiëren. Maandagochtend kunnen we terecht.
Bij Dalyaniz binnengewandeld, een leuk zaakje met ongeveer dezelfde formule als Yaa, de vroegere winkel van vriend “Yürüyen Adam” Murat. Boeken, kaarten, en dergelijke, maar ook betaalbare kunst en mooie authentieke kleinmeubeltjes. Het tuinterras heeft een leuke kaart, met veel thee- en koffiesoorten, eigen geperste sapjes, en verantwoorde hapjes. De eigenaars zullen onze DVD bekijken en laten weten of ze deze in het assortiment willen opnemen.
Tegen de avond belt de verfhandel; de kleurvernis is eindelijk binnen! De vijf dagen hebben ongeveer drie weken geduurd; de man verontschuldigt zich dan ook drie keer, als ik de vernis op ga halen.
Even later komt Tahir langs om door te praten wat we aan het huis willen verbouwen. We bespreken de opties van een fietsenstalling bij de poort, verlichting bij het hek, een schuurtje achter het huis, een muurtje als erfafscheiding met de achterburen en een toilet- en doucheblok aan dezelfde zijde. Tahir legt de achterburen uit wat we van plan zijn, dat is akkoord. Hij gaat voor ons een tekening en een kostenraming maken. Ook kijkt Tahir naar de plekken op de muren van onze huidige rommelkamer, de toekomstige logeerkamer. Dat zijn inderdaad vochtplekken, hét probleem in Dalyan, maar qua ernst geen echte reden tot zorg. Deze winter heeft het extreem geregend en dan trekt er vocht naar boven. We kunnen de plekken gewoon overschilderen en aan de buitenzijde beneden natuursteen aanbrengen. Het probleem is niet gegarandeerd over, maar wordt wel beduidend minder. We nodigen Tahir, Esra en de kinderen uit om volgende week zondag dubbel feest met ons te vieren: de tapu-overdracht en ons 35-jarige huwelijksfeest.

Vandaag eindelijk meters kunnen maken. Co schildert de voorzijde, ik ga met afbijt een van de palen van ons terras te lijf. De Turkse afbijt blijkt gelukkig minder erge troep dan ik me van vroeger uit Nederland herinner. Het is niet op zuurbasis, zoals ik veronderstelde, en het werkt! Nog veel werk, maar het resultaat is ernaar. De paal is weer bijna blank. Nog even schuren en dan oogt hij als nieuw!
We zijn dus blij met het advies en de hulp van Kemal, de echtgenoot van Aysel. Hij is donderdag met ons op pad geweest om dit spul te bestellen, omdat het in Dalyan niet voorhanden was. Hij heeft er zelf in de tijd dat hij timmerman was en schilderde veel mee gewerkt, als lastige buitenlanders weer eens niet tevreden waren met het kleurtje wat op het houtwerk gesmeerd was.
’s Middags na de boodschappen op de markt, zitten we helemaal stuk. Het is extreem heet. We zullen echt airco moeten aanschaffen, of om te beginnen een ventilator …