Regeldingetjes
Door: Maria Jonker
Blijf op de hoogte en volg Maria
29 Juni 2009 | Turkije, Dalyan
25 juni 2009: verjaardag van Kagan
Eerst naar de witgoedzaak geweest om door te geven dat de wasmachinereparateur niet langs is geweest. De eigenaar zegt ons dat hij zal bellen en dat ze vandaag zeker langs zullen komen. Vervolgens naar een gasflessenzaak, want tijdens het theezetten bleek die ineens leeg. Dat zijn de kleine dingen waar we hier aan zullen moeten wennen. Bij King Emlak wil ik mijn Engelse correctieversie van Yabanci weer aan Fazile te geven, zodat zij er nog een keer kritisch naar kan kijken. Even staan praten met Tracy, die de zaken op dat moment waarneemt, want Fazile zelf is er niet. Terwijl we met Tracy kletsen, komt Sezgin binnengewandeld. Hij heeft goed nieuws, de tapu is eindelijk goedgekeurd. We kunnen dus maandag naar het tapukantoor, zegt hij, maar Ric en Lyn zijn momenteel helemaal niet in Turkije. Ze komen in juli wel weer, maar wanneer precies weten we niet. Sezgin zal Fazile vragen contact op te nemen en daarna ons te bellen om nadere afspraken te maken. Wat ons betreft mag het snel want omdat we noch eigenaar, noch huurder zijn, zijn zaken zoals internet stomweg niet te regelen. Dat geldt voor meer dingen, zoals het openen van een rekening bij de Is-bank . Ook dat blijkt zomaar niet te kunnen. We moeten eerst een Turks sofinummer aanvragen en kunnen dan terugkomen. Om een rekening te kunnen openen heeft de Is-bank dan nog ons mobiele nummer nodig en een van een echte Dalyanli. We zijn verbaasd, maar het is niet anders. We zullen Tahir vragen of we zijn mobiele “echte Dalyanli” nummer mogen doorgeven als we eenmaal in Ortaca een sofinummer hebben aangevraagd.
’s Middags gaan we naar Ortaca om een bed, een maaimachine en een takkenschaar te kopen. We vinden de Turkse slaapkamerameublementen werkelijk foeilelijk en hebben getwijfeld of we een alleen een super-de-luxe matras kopen en een bed laten maken door een timmerman of een sandakli basa nemen met matras. Een sandakli basa is een bedbodem met een opklapbaar deel, waaronder je dekbedden en degelijke op kunt bergen. Omdat Turken vaak familie over de vloer hebben, is dit soort constructie hier erg populair. Ze zijn niet echt mooi, maar ook niet superlelijk. Een sprei erop en het is gepiept. Praktisch zijn ze namelijk wel en zeker in een klein huisje als het onze. Met zo’n geval hoeven we waarschijnlijk maar één extra kast bij te laten maken en anders hebben we er zeker twee extra nodig plus een bedombouw. We kijken op twee adresjes waar we niet eerder zijn geweest, maar worden er niet vrolijk van. We zijn niet gewend om zonder kussen de kwaliteit van een matras uit te proberen dat bovendien nog in het plastic is ingepakt. In één zaak (aangeraden door onze Turkse buren) worden we zelfs meegenomen naar een magazijn om nog wat meer matrassen uit te proberen. Drie op elkaar, de bovenste in plastic, geen kussen … Nou nee! We gaan daarom terug naar de meubelzaak waar we vorige week ook geweest zijn. Misschien ietsje duurder, maar we weten wel wat we kopen want de voorlichting is prima en ze snappen er tenminste hoe je een matras op geschiktheid beoordeelt.
Voor zaken als maaimachines en een takkenschaar blijkt Ortaca inderdaad wat goedkoper dan Dalyan, maar de keuze is beperkt. Een simpele elektrische maaier van Turkse makelij is relatief goedkoop, maar onder een kinderpoppenwagen zitten (in Nederland) betere wieltjes en het vermogen is gering. Er is precies één type Bosch die voor Nederlandse begrippen duur is, zoals alle apparatuur die niet in Turkije zelf gemaakt is. Uiteindelijk belanden we in het zaakje van een man die voornamelijk in pompen handelt, maar daarnaast ook tuingereedschap heeft. Het valt op dat hij vele gerenommeerde merken voert. De eerste maaier die hij aanraadt valt echt buiten ons budget en als ik hem dat vertel, snapt hij dat het me menens is. Hij vraagt wat voor soort tuin we hebben, belt een vriend, voorziet ons van thee en een flesje water en vraagt ons even te wachten. Hij komt terug met een Turks alternatief voor de Bosch, maar wel een waarin we vertrouwen hebben dat hij qua vermogen en wieltjes voldoet. Mooi! Fedayi zal het waarschijnlijk niet leuk vinden dat we het maaien niet aan hem uitbesteden, maar na een keer of twaalf zelf maaien hebben we de maaier er al uit en zo groot is ons tuintje nou ook weer niet dat we bij het maaien hulp nodig hebben.
’s Avonds naar het dorp gelopen om Kagan te bellen. We krijgen geen gehoor. Als we even bij Aysel binnenlopen, wordt ons duidelijk waarom. De Islam kent een periode van 2 maanden in de aanloop naar de Ramadanmaand. Aan het begin van die twee maanden zijn er feestelijkheden waarbij de familie centraal staat. Iedereen zoekt iedereen op of belt. Daardoor ligt net voor of net na de oproep tot gebed het telefoonnet soms plat, net zoals bij ons bij Oud en Nieuw. Vahdettin en Sema zijn erg gelovig. Waarschijnlijk zitten ze nu in de moskee om de geboorte van Mohammed te gedenken.
Na een Turkse koffie en een gezellige babbel bij Aysel en Kemal, lopen we verder. We worden aangeklampt door Fatih, die ons uitnodigt om iets bij hem te komen drinken. Als we naar zijn terras lopen, begrijpen we waarom. De eerste gast die we zien zitten is Henri. We schuiven aan om eventjes bij te buurten. We vertellen dat we een rekening wilden openen bij de Is-bank men dat dat niet bleek te kunnen. Henri lacht, nee dat kan inderdaad niet zomaar. Maar … een sofinummer aanvragen is een belevenis op zich. Die had hij niet willen missen. Tijdrovende bureaucratie, maar toch leuk voor wie gevoel voor humor heeft. De `ceremonie` op het tapukantoor is ook zoiets. Wèl zorgen dat we voldoende pasfoto´s bij ons hebben, want de handtekeningen worden daaroverheen gezet, zodat er niet gesjoemeld kan worden. Van bellen komt niets meer, het blijft bij een sms-je, want het is inmiddels te laat geworden.
26 juni 2009
Vandaag moeten we thuis blijven voor de wasmachinereparateur. Tijdens het schuren worden we aangesproken door een jonge man. Die blijkt de meterstand op te komen nemen en overhandigt ons een rekening. Kunnen we deze rekening als niet-eigenaar, niet-huurder en niet-geregistreerde inwoners van Dalyan toch gewoon betalen en zo ja, waar? We hebben namelijk al wel verhalen gehoord en gelezen over mensen die ineens zonder water of elektra zaten omdat er niet tijdig betaald was … Gelukkig blijkt dat geen probleem, gewoon bij de PTT langs, dan komt dat in orde. Weer iets nieuws, waar we aan zullen moeten wennen. Automatisch betalen kan natuurlijk ook, maar dan moet je wel … Jullie snappen het al … Tijd dus dat Ric en Lyn overkomen!
Even later komen er weer twee jongens het pad opgelopen. Ze komen voor de wasmachine, da´s mooi. Als ik uitleg wat er aan de hand is, drukt een van beide op twee knopjes. De wasmachine blijkt een kinderslot te hebben en kennelijk hebben wij iets gedaan waardoor de machine dacht dat er een ukkie zat te klooien! Gelukkig zijn er geen voorrijdkosten als in Nederland. Je zult toch €25 - €35 moeten betalen om een wasmachine van een kinderslot af te krijgen! Als de witgoedhandelaar beter naar me geluisterd had, had hij waarschijnlijk zo in de gebruiksaanwijzing de oplossing voor het probleem kunnen vinden … Ik had die in ieder geval wel gevonden, als ik maar een gebruiksaanwijzing had gehad! Eens kijken of ik er ergens alsnog een kan versieren …
27 juni 2009
Uitgebreid boodschappen gedaan, want we hebben Henri uitgenodigd voor het eten en we willen wat mezeler (voorgerechtjes) serveren voor we de kuzu (lam) op de BBQ leggen. Dat betekent vooral veel kruiden en specerijen inkopen. Ons vaste kruidenmannetje op de markt heeft vandaag een goede dag aan ons! We hebben door het weer van de afgelopen maand niet zo’n behoefte gevoeld om al te lang in de keuken te staan. In Nederland koken we vaker uitgebreid Turks dan hier, maar vandaag gaan we ons best doen met :
- cacik (pittige yoghurt met komkommer, dille, munt, knoflook , peper en zout en olijfolie)
- havuç cervizli salatasi (wortelsalade met walnoten, peterselie, krenten, paprikapoeder, komijn, peper, zout, olie en een yoghurt knoflookdressing)
- biber dolma (paprika gevuld met rijst, gehakt, pijnboompitjes, krenten, tomaat, dille, peterselie)
- Istanbul pilavi (pilaf van rijst, met kip, ui, krenten, pijnboompitjes en saffraan)
- een gemengde sla met van alles en nog wat er doorheen
- lamspiesjes
Véééél te lang in de keuken gestaan maar het resultaat is ernaar. Gezellige avond!
29 juni 2009
Gisteren geluierd en buurvrouw Fatma op bezoek gehad. Fatma komt lachend binnen, maar het gesprek verloopt moeizaam. Na de eerste plichtplegingen, moet ik het gesprek gaande houden, zelf vertelt ze weinig. Ze lijkt ergens mee te zitten, maar het is niet duidelijk wat het probleem is. Ze stapt op als haar 80-jarige echtgenoot Durmus teruggefietst komt.
Restjesdag, we hebben geen zin om te koken, maar met zoveel mezeler is dat geen probleem.
Vandaag eerst met de fiets naar Villa Gökbel. De steile klim naar Gökbel is nog steeds te veel van het goede; we moeten een stuk lopen met de fiets aan de hand. Bij Villa Gökbel lopend afgedaald naar Sulungur Gölü (het meer van Sulungur), waarnaar de hoofdstraat van onze wijk vernoemd is. Heel veel onwillige blauwe krabbetjes gezien, de culinaire specialiteit van het dorp. Helaas geen dobbelsteenslangetjes zoals vorig jaar. (Zie YouTube filmpje hierover in de Playlist The Beauties of the Dalyan region van MariaJBogaerts). Evengoed geweldig genoten, lekker gezwommen en genoten van de stilte. Teruggeklommen en even aangelegd bij het Gölbasi eethuisje van Arif. We hebben de meifilm van vorig jaar voor hem geconverteerd naar CD, omdat een groot deel bij Gölbasi zelf en in de directe omgeving ervan gefilmd is. (Zie YouTube. )
Zojuist uitgeprobeerd of YouTube n Turkije weer in de lucht is en zowaar!
Bjgevoegd daarom dre YouTubelinks van Sulungur Gölü en Gölbasi. Mogeljk moet je ze n je browser plakken om ze te vinden.
Gölbasi restaurant: http://www.youtube.com/watch?v=NbkpcBSjN5M
Strolling around Gölbasi http://www.youtube.com/watch?v=fYO_i2Yz7QQ
Watching young dice snakes at Gökbel: http://www.youtube.com/watch?v=8pesuOM7x3o
Eerst naar de witgoedzaak geweest om door te geven dat de wasmachinereparateur niet langs is geweest. De eigenaar zegt ons dat hij zal bellen en dat ze vandaag zeker langs zullen komen. Vervolgens naar een gasflessenzaak, want tijdens het theezetten bleek die ineens leeg. Dat zijn de kleine dingen waar we hier aan zullen moeten wennen. Bij King Emlak wil ik mijn Engelse correctieversie van Yabanci weer aan Fazile te geven, zodat zij er nog een keer kritisch naar kan kijken. Even staan praten met Tracy, die de zaken op dat moment waarneemt, want Fazile zelf is er niet. Terwijl we met Tracy kletsen, komt Sezgin binnengewandeld. Hij heeft goed nieuws, de tapu is eindelijk goedgekeurd. We kunnen dus maandag naar het tapukantoor, zegt hij, maar Ric en Lyn zijn momenteel helemaal niet in Turkije. Ze komen in juli wel weer, maar wanneer precies weten we niet. Sezgin zal Fazile vragen contact op te nemen en daarna ons te bellen om nadere afspraken te maken. Wat ons betreft mag het snel want omdat we noch eigenaar, noch huurder zijn, zijn zaken zoals internet stomweg niet te regelen. Dat geldt voor meer dingen, zoals het openen van een rekening bij de Is-bank . Ook dat blijkt zomaar niet te kunnen. We moeten eerst een Turks sofinummer aanvragen en kunnen dan terugkomen. Om een rekening te kunnen openen heeft de Is-bank dan nog ons mobiele nummer nodig en een van een echte Dalyanli. We zijn verbaasd, maar het is niet anders. We zullen Tahir vragen of we zijn mobiele “echte Dalyanli” nummer mogen doorgeven als we eenmaal in Ortaca een sofinummer hebben aangevraagd.
’s Middags gaan we naar Ortaca om een bed, een maaimachine en een takkenschaar te kopen. We vinden de Turkse slaapkamerameublementen werkelijk foeilelijk en hebben getwijfeld of we een alleen een super-de-luxe matras kopen en een bed laten maken door een timmerman of een sandakli basa nemen met matras. Een sandakli basa is een bedbodem met een opklapbaar deel, waaronder je dekbedden en degelijke op kunt bergen. Omdat Turken vaak familie over de vloer hebben, is dit soort constructie hier erg populair. Ze zijn niet echt mooi, maar ook niet superlelijk. Een sprei erop en het is gepiept. Praktisch zijn ze namelijk wel en zeker in een klein huisje als het onze. Met zo’n geval hoeven we waarschijnlijk maar één extra kast bij te laten maken en anders hebben we er zeker twee extra nodig plus een bedombouw. We kijken op twee adresjes waar we niet eerder zijn geweest, maar worden er niet vrolijk van. We zijn niet gewend om zonder kussen de kwaliteit van een matras uit te proberen dat bovendien nog in het plastic is ingepakt. In één zaak (aangeraden door onze Turkse buren) worden we zelfs meegenomen naar een magazijn om nog wat meer matrassen uit te proberen. Drie op elkaar, de bovenste in plastic, geen kussen … Nou nee! We gaan daarom terug naar de meubelzaak waar we vorige week ook geweest zijn. Misschien ietsje duurder, maar we weten wel wat we kopen want de voorlichting is prima en ze snappen er tenminste hoe je een matras op geschiktheid beoordeelt.
Voor zaken als maaimachines en een takkenschaar blijkt Ortaca inderdaad wat goedkoper dan Dalyan, maar de keuze is beperkt. Een simpele elektrische maaier van Turkse makelij is relatief goedkoop, maar onder een kinderpoppenwagen zitten (in Nederland) betere wieltjes en het vermogen is gering. Er is precies één type Bosch die voor Nederlandse begrippen duur is, zoals alle apparatuur die niet in Turkije zelf gemaakt is. Uiteindelijk belanden we in het zaakje van een man die voornamelijk in pompen handelt, maar daarnaast ook tuingereedschap heeft. Het valt op dat hij vele gerenommeerde merken voert. De eerste maaier die hij aanraadt valt echt buiten ons budget en als ik hem dat vertel, snapt hij dat het me menens is. Hij vraagt wat voor soort tuin we hebben, belt een vriend, voorziet ons van thee en een flesje water en vraagt ons even te wachten. Hij komt terug met een Turks alternatief voor de Bosch, maar wel een waarin we vertrouwen hebben dat hij qua vermogen en wieltjes voldoet. Mooi! Fedayi zal het waarschijnlijk niet leuk vinden dat we het maaien niet aan hem uitbesteden, maar na een keer of twaalf zelf maaien hebben we de maaier er al uit en zo groot is ons tuintje nou ook weer niet dat we bij het maaien hulp nodig hebben.
’s Avonds naar het dorp gelopen om Kagan te bellen. We krijgen geen gehoor. Als we even bij Aysel binnenlopen, wordt ons duidelijk waarom. De Islam kent een periode van 2 maanden in de aanloop naar de Ramadanmaand. Aan het begin van die twee maanden zijn er feestelijkheden waarbij de familie centraal staat. Iedereen zoekt iedereen op of belt. Daardoor ligt net voor of net na de oproep tot gebed het telefoonnet soms plat, net zoals bij ons bij Oud en Nieuw. Vahdettin en Sema zijn erg gelovig. Waarschijnlijk zitten ze nu in de moskee om de geboorte van Mohammed te gedenken.
Na een Turkse koffie en een gezellige babbel bij Aysel en Kemal, lopen we verder. We worden aangeklampt door Fatih, die ons uitnodigt om iets bij hem te komen drinken. Als we naar zijn terras lopen, begrijpen we waarom. De eerste gast die we zien zitten is Henri. We schuiven aan om eventjes bij te buurten. We vertellen dat we een rekening wilden openen bij de Is-bank men dat dat niet bleek te kunnen. Henri lacht, nee dat kan inderdaad niet zomaar. Maar … een sofinummer aanvragen is een belevenis op zich. Die had hij niet willen missen. Tijdrovende bureaucratie, maar toch leuk voor wie gevoel voor humor heeft. De `ceremonie` op het tapukantoor is ook zoiets. Wèl zorgen dat we voldoende pasfoto´s bij ons hebben, want de handtekeningen worden daaroverheen gezet, zodat er niet gesjoemeld kan worden. Van bellen komt niets meer, het blijft bij een sms-je, want het is inmiddels te laat geworden.
26 juni 2009
Vandaag moeten we thuis blijven voor de wasmachinereparateur. Tijdens het schuren worden we aangesproken door een jonge man. Die blijkt de meterstand op te komen nemen en overhandigt ons een rekening. Kunnen we deze rekening als niet-eigenaar, niet-huurder en niet-geregistreerde inwoners van Dalyan toch gewoon betalen en zo ja, waar? We hebben namelijk al wel verhalen gehoord en gelezen over mensen die ineens zonder water of elektra zaten omdat er niet tijdig betaald was … Gelukkig blijkt dat geen probleem, gewoon bij de PTT langs, dan komt dat in orde. Weer iets nieuws, waar we aan zullen moeten wennen. Automatisch betalen kan natuurlijk ook, maar dan moet je wel … Jullie snappen het al … Tijd dus dat Ric en Lyn overkomen!
Even later komen er weer twee jongens het pad opgelopen. Ze komen voor de wasmachine, da´s mooi. Als ik uitleg wat er aan de hand is, drukt een van beide op twee knopjes. De wasmachine blijkt een kinderslot te hebben en kennelijk hebben wij iets gedaan waardoor de machine dacht dat er een ukkie zat te klooien! Gelukkig zijn er geen voorrijdkosten als in Nederland. Je zult toch €25 - €35 moeten betalen om een wasmachine van een kinderslot af te krijgen! Als de witgoedhandelaar beter naar me geluisterd had, had hij waarschijnlijk zo in de gebruiksaanwijzing de oplossing voor het probleem kunnen vinden … Ik had die in ieder geval wel gevonden, als ik maar een gebruiksaanwijzing had gehad! Eens kijken of ik er ergens alsnog een kan versieren …
27 juni 2009
Uitgebreid boodschappen gedaan, want we hebben Henri uitgenodigd voor het eten en we willen wat mezeler (voorgerechtjes) serveren voor we de kuzu (lam) op de BBQ leggen. Dat betekent vooral veel kruiden en specerijen inkopen. Ons vaste kruidenmannetje op de markt heeft vandaag een goede dag aan ons! We hebben door het weer van de afgelopen maand niet zo’n behoefte gevoeld om al te lang in de keuken te staan. In Nederland koken we vaker uitgebreid Turks dan hier, maar vandaag gaan we ons best doen met :
- cacik (pittige yoghurt met komkommer, dille, munt, knoflook , peper en zout en olijfolie)
- havuç cervizli salatasi (wortelsalade met walnoten, peterselie, krenten, paprikapoeder, komijn, peper, zout, olie en een yoghurt knoflookdressing)
- biber dolma (paprika gevuld met rijst, gehakt, pijnboompitjes, krenten, tomaat, dille, peterselie)
- Istanbul pilavi (pilaf van rijst, met kip, ui, krenten, pijnboompitjes en saffraan)
- een gemengde sla met van alles en nog wat er doorheen
- lamspiesjes
Véééél te lang in de keuken gestaan maar het resultaat is ernaar. Gezellige avond!
29 juni 2009
Gisteren geluierd en buurvrouw Fatma op bezoek gehad. Fatma komt lachend binnen, maar het gesprek verloopt moeizaam. Na de eerste plichtplegingen, moet ik het gesprek gaande houden, zelf vertelt ze weinig. Ze lijkt ergens mee te zitten, maar het is niet duidelijk wat het probleem is. Ze stapt op als haar 80-jarige echtgenoot Durmus teruggefietst komt.
Restjesdag, we hebben geen zin om te koken, maar met zoveel mezeler is dat geen probleem.
Vandaag eerst met de fiets naar Villa Gökbel. De steile klim naar Gökbel is nog steeds te veel van het goede; we moeten een stuk lopen met de fiets aan de hand. Bij Villa Gökbel lopend afgedaald naar Sulungur Gölü (het meer van Sulungur), waarnaar de hoofdstraat van onze wijk vernoemd is. Heel veel onwillige blauwe krabbetjes gezien, de culinaire specialiteit van het dorp. Helaas geen dobbelsteenslangetjes zoals vorig jaar. (Zie YouTube filmpje hierover in de Playlist The Beauties of the Dalyan region van MariaJBogaerts). Evengoed geweldig genoten, lekker gezwommen en genoten van de stilte. Teruggeklommen en even aangelegd bij het Gölbasi eethuisje van Arif. We hebben de meifilm van vorig jaar voor hem geconverteerd naar CD, omdat een groot deel bij Gölbasi zelf en in de directe omgeving ervan gefilmd is. (Zie YouTube. )
Zojuist uitgeprobeerd of YouTube n Turkije weer in de lucht is en zowaar!
Bjgevoegd daarom dre YouTubelinks van Sulungur Gölü en Gölbasi. Mogeljk moet je ze n je browser plakken om ze te vinden.
Gölbasi restaurant: http://www.youtube.com/watch?v=NbkpcBSjN5M
Strolling around Gölbasi http://www.youtube.com/watch?v=fYO_i2Yz7QQ
Watching young dice snakes at Gökbel: http://www.youtube.com/watch?v=8pesuOM7x3o
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
