Op meubeljacht

19 juni: verjaardag van Anja
Vanochtend voor het eerst jam van eigen makelij geproefd; dat valt niet tegen!
Hoewel het voor ons minder zoet mag en nog iets dikker, zijn we prettig verrast door het resultaat. We kijken nog eens naar de pruimenboom en besluiten om vandaag nogmaals een poging te wagen, maar dan nog blijven er kilo’s pruimen over … Het is zonde om ze te laten rotten. Eerst vraag ik Süleyman, die de tuin bij de buurtjes aan het sproeien is, of hij interesse heeft. Hij bedankt me vriendelijk maar nee hij hoeft er geen. Ik pak een van de vele plastic zakjes die je hier bij alle boodschappen krijgt en laad dat vol met gewassen pruimpjes. Ik loop naar de wat stugge buurman van twee huizen verder. Zijn vrouw, Fatma, is al eens kort op bezoek geweest maar hij kijkt vaak langs ons af als we hem in het voorbijgaan groeten. Hoe anders is dat deze keer! Hij straalt als ik hem bij het poortje naar zijn tuin vertel dat we zoveel pruimen in de tuin hebben en dus een zak voor hun geplukt hebben. Hij wijst op de pruimenboom in eigen tuin. Die draagt net zo zwaar als de onze en ook Fatma heeft al pruimenjam gemaakt. Lekker voor bij het ontbijt!
De intentie weegt duidelijk zwaarder dan het feit dat hij meer pruimen uit eigen tuin heeft dan wij. Hij straalt en praat honderduit . Hij is blij dat er nu buren zijn, want eigenlijk heeft hij die geen. Hij woont op het einde van ons zandpadstraatje, zijn directe buren Ric en Lyn zijn er bijna nooit en voor- en achterburen heeft hij evenmin. Hij is enthousiast dat we elkaar over en weer redelijk begrijpen, want hij spreekt en verstaat zelf alleen Turks. Hij is van een generatie die op school geen vreemde talen leerde. Hij nodigt me uit om even bij hem en Fatma te komen kletsen. Hij blijkt de ontwikkelingen in huize “Je maintiendrai” wel te volgen, want hij vindt het geweldig dat we het huisje helemaal zelf aan het opknappen zijn. Als ik vertel dat we vandaag in Ortaca meubels willen gaan kijken, moet ik mee naar binnen. Trots laten hij en Fatma het huis zien en de bank en het bed dat ze bij een bevriende meubelhandelaar gekocht hebben. Ze bieden aan mee naar Ortaca te gaan, want als buitenlander betalen we anders geheid veel te veel en bij de bevriende handelaar kunnen ze vast een nette prijs voor ons bedingen. Ik leg uit dat we vandaag alleen gaan kijken; we wachten immers nog steeds op de militaire vergunning. Fatma knikt begrijpend en fluit haar enthousiaste echtgenoot op diplomatieke wijze terug als die blijft aandringen. Ik vraag hem wel het adres van de meubelzaak en dat wil hij maar al te graag voor me halen. Hij haalt een nota en wijst op zijn eigen naam en adres. Dat helpt zeker in een eventueel gesprek en als het echt op kopen aankomt, weet ik hen te vinden. Hij spreekt de hoop uit dat ik snel samen met Co aanwip, dan haalt hij zijn instrumenten tevoorschijn om muziek te maken, want dat is zijn passie. Van Fatma krijg ik nog wat kakelverse eitjes mee en enkele sinaasappelen.

Bedden en gordijnen kopen in Ortaca blijkt niet zo’n succes. De Turkse slaapkamerameublementen vinden we echt spuuglelijk en de bedden te smal. We zijn 1.80 bij 2.00 meter gewend en vinden 1.50 of 1.60 m breed maar behelpen. We snappen nu waarom de buurtjes ervoor gekozen hebben om hun bed door een meubelmaker te laten maken. We laten ons wel op drie plaatsen voorlichten over matrassen. Ze laten ons meteen het beste van het beste zien en dat lijkt niet verkeerd. Deze matrassen zijn op bestelling wel leverbaar in het formaat 1.80 x 2.00 meter. We besluiten dat we Enver om advies zullen vragen. Hij heeft altijd prima bedden in zijn hotel; daarnaast zullen we Ric en Lyn mailen om het telefoonnummer en de naam van hun meubelmaker te pakken te krijgen, want dat is duidelijk een vakman. Op de markt zien we gordijnen die ons bevallen, maar we zijn er niet zo zeker van dat de marktman goed begrijpt hoe we ze gemaakt willen hebben. We besluiten om ’s middags naar Aysel te gaan, een kleermaakster met een modezaak. We kennen haar al van vorig jaar toen ik een rits gerepareerd wilde hebben en hebben haar deze week opnieuw opgezocht. Aysel is een geweldig vrolijke en hartelijke vrouw, die zichzelf Engels en Duits heeft geleerd en graag ook Nederlands wil leren. Het klikt duidelijk tussen ons en steeds als we binnenwippen, zijn we voor eerst nog niet weg. We drinken wat, wisselen verhalen uit en liggen regelmatig in een deuk.
We vragen of zij misschien gordijnen voor ons kan maken. Geen probleem, ze komt wel een keer langs om de precieze maten op te nemen en door te praten wat de mooiste oplossing is.
Meteen gooit ze een balletje op over taallessen. In het zomerseizoen maakt ze superlange dagen van pakweg half negen ’s ochtends tot half twee ’s nachts, dus dan lukt het niet maar ’s winters heeft ze alle tijd. Een uurtje Turks en dan een uurtje Nederlands, of andersom? Het klinkt me als muziek in de oren! We hebben er duidelijk een vriendin bij …
’s Avonds rond etenstijd komt de natuur weer naar ons toe. Op het terras hangen twee foeilelijke lampjes, die wel steeds bezocht worden door nachtvlinders. Eerde deze week zat er een libel op en vanavond is het de beurt aan een julikever vrouwtje. Een flinke tante van wel 4 cm in lengte!

20 juni 2009
Vanochtend op de markt een “sini” gekocht die we drie weken geleden al op het oog hadden als tafeltje voor onze zithoek binnen. Een sini is een rijkversierd dienblad dat met een driedelig uitklapbaar onderstel in een tafeltje kan worden omgetoverd. Onze sini is van vertind koper en komt uit de provinciehoofdstad Mula. Daar is een wijk waar ze nog steeds handmatig met hamer en beitel ingewikkelde patronen op sini’s en tinnen kruiken aanbrengen. Van oudsher werd de sini vaak gebruikt om er een maaltijd of hapjes op te serveren, een traditie die we graag in ere willen herstellen als we gasten hebben.
Vanmiddag wezen zwemmen bij het Basarhotel. Gastheer Enver zit op zijn praatstoel als we vertellen dat we een sini gekocht hebben. Enver komt uit een gezin met acht kinderen en rond etenstijd schaarde iedereen zich rond de sini. Daar werden de maaltijden altijd op één bord geserveerd, met voor ieder een houten lepel. Hij glimt als hij herinneringen aan zijn jeugdjaren ophaalt. Het was een gelukkige tijd, ook al had het gezin het niet breed.

Als we willen gaan eten zien we een gekko tegen de muur op ons terras. Op de dag dat we ingehuisd zijn, zat er één op onze slaapkamer. Dit is de eerste keer sindsdien dat we er weer een zien. Het is een saaie donder die vrijwel de hele tijd stilzit. Jammer, we hadden best wel wat meer activiteit willen zien.

22 juni: verjaardag van Jolanda

Goed dat we elektronische geheugens hebben. Terwijl ik begin te typen, zie ik dat het zaterdag de 20e was. Dat betekent dat ik me verteld heb en Jolanda vandaag jarig is en niet morgen zoals ik dacht. Fijn dat ik het vandaag nog bemerk!

Gisteren lekker gefietst; via de plaatselijke picknickplaats, langs de ooievaarskolonie, en dan via Eskiköy weer terug. In Eskiköy bij een uitspanninkje lekkere hartige pannenkoekjes gegeten, een fles water leeg getutterd om de waterhuishouding weer op orde te krijgen en dan Turkse koffie toe. Alles bij elkaar voor pakweg €4,50. Niet kleiner dan 20 Lira? OK geen probleem, komt wel een volgende keer dan … zo gaat dat hier.
Pratend met onze gastheer blijkt dat we bij de aangetrouwde familie van Ali Özalp beland zijn. We maken een praatje met de moeder van Süzan. Dat betekent dat ze Tahir ook moeten kennen en jawel, dat klopt. Klein wereldje hier …
Als we ’s avonds op ons terras een dorade van de gril eten, krijgen we weer een gekko op visite.
Vandaag is het klusdag; er moet weer geschuurd worden. Co laat eerst de krabber slijpen, want het schuurpapier slibt steeds dicht doordat de warmteontwikkeling van de schuurmachine hars doet vrijkomen uit het hout. Er vormen zich vette druppeltjes op het schuurpapier die het verder schuren vrijwel onmogelijk maken. Dat is een probleem dat we in Nederland gelukkig niet kennen. Na een voorbehandeling met de geslepen krabber gaat het schuren gelukkig veel makkelijker totdat de achterbuurvrouw protesteert. Kan die herrie eindelijk eens ophouden? Omdat ze bezoek heeft en we al een tijdje aan het schuren zijn, geven we gehoor aan haar verzoek. Hopelijk gaat dit niet tot grote problemen leiden, want zoals het zich laat aanzien is het houtwerk buiten een megaklus, waar maanden mee gemoeid zijn. Dat laat zich echt niet met de hand doen! Met uitzondering van de veranda willen we het hout liefst helemaal blank schuren, want het ziet er anders echt niet uit. Liever één keer goed en daarna goed bijhouden dan jaarlijks oplappen terwijl het er dan nog steeds niet mooi uitziet. In dit opzicht blijven we Nederlanders en dan ook nog eens kritische Nederlanders.
Als we ophouden met schuren, zit ik er ineens doorheen. Waarschijnlijk eist de aanhoudende hitte van de afgelopen weken zijn tol. We willen meer dan bij deze temperatuur redelijkerwijs kan. Gelukkig is het laatste twee dagen net iets minder heet. Co gaat alleen naar het strand; ik ga even plat en daarna naar het internetcafé.