Klussen geblazen!

15 juni 2009: verjaardag van Riky

Een paar daagjes niet geschreven; we hebben hard gewerkt. Het houtwerk ziet er slecht uit en we hebben besloten dat beetje bij beetje op te knappen. Dat blijkt een hele klus. Het hout is aan de buitenzijde slecht geschuurd, is erg grof en de kladschilder die de grauwgekleurde vernis erop heeft gezet is waarschijnlijk een gretig ukkie dat zich wel eens wilde uitleven.
Het schuren kost veel meer tijd dan voorzien; de vernis laat zich niet zomaar verwijderen. Omdat we er een lichtergetinte vernis op willen zetten, moet het hout eigenlijk helemaal blank geschuurd worden. Na een tochtdeur besluiten we dat een toch echt een donkerdere tint op moet, want blank schuren blijkt voor een deel van het houtwerk absoluut onhaalbare kaart. Met name de staanders onder het afdakje bij de voordeur blijken een crime. Het lijkt alsof er teer opgesmeerd is in plaats van een kleurvernis. Twee schuurapparaten, grof en fijner schuurpapier, een föhn en krabber het mag allemaal niet baten. In de maanden voordat we naar Turkije vertrokken heeft Co veel geschilderd en regelmatig gezegd dat hij schilder eigenlijk een prachtig beroep had gevonden. Het gaf hem veel voldoening het resultaat te zien van hout dat een facelift heeft gehad. Ik hoor het hem nu niet zeggen; we zijn beiden enigszins gefrustreerd van het resultaat van ons zwoegen. De voorzijde wordt nog wel op uniforme wijze afgewerkt, maar aan de zijkant overwegen we er een dekkende verf op te zetten.

Tijdens het ontbijtje en de koffie en lunchpauzes op ons terras vermaken we ons al een tijdje geweldig met de tuin- en pompperikelen van onze buurtjes. Rick en Lynn besteden alle werkzaamheden aan en rondom het huis uit. Ze hebben een hele lijst van adresjes verzameld en hebben ook hun tuin en de pomp en beregening uitbesteed. Co en ik verbazen ons over het grote aantal Turken en Turksen wat hiervoor op de been is. De eerste twee dagen worden er in de tuin stenen geoogst die ooit in een ver verleden scheutig gezaaid zijn. Daarvoor zijn twee hardwerkende Turkse vrouwen ingehuurd. Na de stenenoogst wordt het werktempo drastisch minder. Vaak komen de Turken met drieën of vieren of vijven en is er eentje echt aan het werk. De anderen bekijken, bespreken, geven commentaar of doen gewoon een tukkie! Het duurt ruim een week voordat de tuin die naam echt verdient. Een paar keer per dag komen er een of twee bobo’s kijken hoe het verloopt. Ook zij kijken, bespreken en vertellen vervolgens aan de mindere broeders wat er allemaal gebeuren moet. Er is hier een duidelijk hiërarchische lijn. Terwijl wij stomverwonderd zijn over de geringe vooruitgang, lijken zij daar heel anders over te denken. Alles verloopt volgens plan. Dat geldt niet voor de pomp. De eerste pomp die geslagen wordt, spuit pure modder maar dat schijnt in aanvang normaal te zijn. Er moet zich een onderaards bassin vormen terwijl de pomp continu loopt. Normaliter verandert de modder dan langzaam aan in modderwater en vervolgens in sproeibaar water. Net als wij en de buurtjes denken dat het toch nog goed gaat komen, besluiten de bobo’s dat het helemaal fout is. De pomp moet veel dieper geslagen worden, zo komt het nooit goed. Tot onze verbazing worden de buizen die al in de grond zitten er helemaal uitgehaald en begint de “pompmeester” in het gezelschap opnieuw met de klus. Hij en zijn collega staan tot hun knieën in de blub en beginnen weer opnieuw. Ondertussen stevent er een bobo op ons af om uit teleggen dat ook wij een nieuwe pomp moeten laten slaan, net als de buurtjes. Want als zij dieper gaan, moeten wij en ook de andere buren mee … anders hebben we straks geen pompwater meer. Co en ik reageren met enige reserve; wie dan leeft, dan zorgt. Bovendien hebben we onze bedenkingen over dit bedrijf. De klus wordt regelmatig een halve dag of hele dag onderbroken en dan gaan ze weer verder. De pomp loopt uren, soms wel de hele dag. ’s Ochtends komt er een mannetje op een scooter om het zaakje te activeren, ’s middags om polshoogte te nemen of hem tijdelijk uit te zetten. ’s Avonds komt de grote meester weer mee. Dat duurt weer enkele dagen en dan blijkt het toch weer niet goed. Er wordt op een andere plek opnieuw een pomp geslagen. En ja, na weer drie dagen lijkt het allemaal te kloppen! Dat wil zeggen, de pomp pompt en het water lijkt op water. De beregeningsinstallatie is een ander verhaal …

Gisteren lekker met de kano erop uit gegaan. Van Dalyan naar het meer van Köycegiz en terug is veel te ver, weten we van een paar jaar terug. We rijden daarom met de camper naar Eski Köycegiz en pompen daar de kano op. Paar uurtjes heerlijk op en aan het water vertoefd. Het eerste eilandje waar we aanleggen is waarschijnlijk het oude gevangeniseiland. Er staat een ruïne op. Als we langs het eilandje varen om een aanlegplek te zoeken, vliegt er een zwerm aalscholvers uit de bomen. Op het tweede eilandje waar we aanleggen bevinden zich twee betonnen plateautjes. Het is niet duidelijk wat hier ooit geweest is, maar er is (rijke) bewoning geweest. Er zijn duidelijk heesters en fruitboompjes aangeplant en niet alleen de soorten die je bij Turkse woningen doorgaans aantreft. Het is een prachtig klein eilandje waar de karekieten zich nadrukkelijk laten horen en veel libellen rondvliegen. Co ziet daar overigens niet veel van; hij houdt een soort siësta terwijl ik er met de camera op uit trek. Op het eind van de dag is hij dan ook aardig (rood) bijgekleurd. Ik wat minder …. Als we terug willen, is het flink werken geblazen. Er is een straf windje opgestoken en er is veel golfslag. We zijn allebei blij als we het mooie baaitje bij Eski Köycegiz weer bereiken.
Terug thuis blijken de scharnieren van de poort gerepareerd. Er is toch iemand op zondag komen lassen! Even later komen de ouders van Anja op visite. Ze vertellen dat ze op Iztuzu zijn geweest en het veldhospitaaltje voor gewonde caretta caretta’s hebben bezocht. Er zijn twee gewonde caretta caretta’s in opvang, een met een gebroken poot, de ander met nekproblemen. Studenten hebben tentjes opgeslagen om de beestjes te verzorgen. ’s Avonds zien we een mooie pijlstaartvlinder op ons terrasje. We zijn nog niet zeker welke het betreft, maar rekenen op uitsluitsel van twee Waalrese vlinderaars … Terwijl ik dit type, rent onze privé smaragdhagedis weer door de tuin en langs het terras. Hij heeft helaas geen tijd voor ons.
Vandaag eerst weer wat geklust, Riky gebeld en wat ge-internet. Rond driëen naar Iztuzu gelift en het schildpaddenrevalidatiecentrum bezocht. Twee studenten van de biologiefaculteit van de universiteit van Pamukkale geven enthousiast een toelichting. Er zijn op dit moment twee carettavrouwtjes in opvang. Een derde vrouwtje is juist twee dagen geleden ’s nachts weer vrijgelaten omdat het voldoende aangesterkt is om het weer op eigen krachten te redden. De twee wijfjes die nu in bassins rondzwemmen hebben nog een hele tijd te gaan voordat ze weer uitgezet kunnen worden. Een ervan vertoeft al 8 maanden in de ziekenboeg. Ze heeft een vishaak ingeslikt en de keelholte is daardoor ernstig beschadigd. Daarnaast heeft ze een flinke klap op het hoofd gehad, waarschijnlijk met een stuk hout. Veel vissers zijn minder enthousiast over de valse karetschildpadden voor de Egeïsche kust, omdat ze onder andere krab wegvangen. Het laatst binnengebrachte wijfje heet June. Ze is vernoemd naar “Kaptan” Jane Haimoff, de Engelse milieuactiviste die begin negentiger jaren het Iztuzu strand beschermde tegen de komst van een Duits hotelcomplex en daarmee de belangrijkste nestelplaats van de valse karetschildpad in Turkije wist te behouden. Schildpad June is er slecht aan toe. Haar schild is flink beschadigd door een aanvaring met een vissersboot en ze kan haar rechterachterpoot niet meer gebruiken. Ook zij heeft waarschijnlijk klappen gehad van de vissers. Om te leven van wat de natuur je biedt hoef je kennelijk geen natuurliefhebber te zijn!
Lang gekletst met de studenten om daarna een frisse duik te nemen en uit te rusten van het schuren en verven. ’s Avonds naar Tahir en Esra om een maaltje pruimen af te geven en Tahir te bedanken voor het regelen van de reparatie van ons tuinhek. Even later schuiven ook Anja en haar ouders aan. Samen gezellig bij de thee en baklava zitten kletsen.
16 juni 2009
Vanochtend getuige van een schermutseling tussen twee smargagdhagedissenmannetjes in de tuin. Kennelijk zat er een in het territorium van de ander, want het ene mannetje zat het andere met een rotvaart achterna. Een paar opnamen kunnen maken, maar het blijft moeilijk filmen. De beestjes zijn vreselijk schuw en o zo snel.
Ook weer stevig geklust vandaag; we willen de voorzijde van het huisje eigenlijk deze week af hebben. Als Co de blinden voor de tweede keer af wil lakken blijkt de vernis op, niet alleen bij ons maar ook in de winkel. De winkelier doet moeilijk als ik vraag wanneer de lak weer binnenkomt. Er is lak die er op lijkt, dat is veel handiger vindt hij. We zijn het niet met hem eens. Hoe lang duurt het om te bestellen? Wel vijf dagen (+ … uitlooptijd). Helemaal goed zeg ik! Hij zucht, de andere lijkt er echt veel op. Eigenwijze Hollanders! Naar Villa Esra gefietst, maar de Knolletjes zijn er niet. Dan maar een eindje fietsen. We komen op een stukje gigantische hoeveelheden grote kevers tegen, rood met zwart/blauw. Helaas hebben we geen camera bij ons. Morgen even terug naar dat plekje, want de struiken vol met kevers ogen spectaculair.
Vroeg avond afscheid genomen van de familie Knol en dan is het weer tijd voor Dalyan’s özel perfüm: Sinkov. Sinkov werkt doorgaans erg goed tegen de muggen, maar dit jaar lijkt er niets te helpen. Net als ik me weer aan het inspuiten ben, komt er een sproeiwagen ons doodlopende zandpad ingereden. Muggenbestrijding! Dit is nieuw voor ons. Waarschijnlijk willen we niet weten met wat voor goedje ze hier spuiten, maar hopelijk helpt het … ik ben de muggen meer dan spuugzat (maar zij mij helaas nog niet)! ’s Avonds is het weer genieten van de nachtvlinders en een witsnuitlibel op de veranda. Als we er niet zelf op uit trekken, komt de natuur wel naar ons toe …