Aan de slag in en om huis

1 juni 2009
Vandaag van alles en nog wat gedaan. Niks spectaculairs maar toch leuk en gezellig.
Vanochtend eerst geprobeerd onze huis-smaragdhagedis te filmen, maar die wilde niet echt meewerken. We weten nu in ieder geval wel waar we hem zoeken moeten. Hij huist onder de stapel oud hout achter ons huisje. Voor zolang het duurt althans, want Co wil een zaag kopen om het afvalhout ergens anders op ons erf wat georganiseerder op te slaan. We moeten immers een voorraadje aanleggen voor onze open haard. Na de strijk -bepaald geen hobby van me- gaat Co een eindje fietsen en oogst ik fruit uit eigen tuin. Geweldig! Nooit gedacht dat ik dat zo leuk zou vinden. Op de moerbeien van achterbuurvrouw Ümmü ontdek ik prachtige zilverkleurige eitjes. Ümmü hanim weet me ook te vertellen waarvan, maar zo goed is mijn kennis van de benamingen van Turks kruip- en vliegspul nu ook weer niet.

’s Middags gaan we met de buurtjes naar King Emlak. We spreken af dat we een tweede aanbetaling zullen overmaken, omdat de militaire toestemming nog steeds op zich laat wachten en Rick en Lynn graag wat meubeltjes willen kopen voor in hun nieuwe huis. Op aanraden van Fazile wordt e.e.a. formeel vastgelegd in een contract dat door beide partijen wordt ondertekend. Nadien nog even doorgebabbeld met Fazile over de grappige CD collectie van Ellis en over haar Engelse uitgave van het boek Yabanci. Fazile heeft 2/3 van het boek gecorrigeerd op grammatica. Ik bied aan de rest te bekijken, want dat moet mij als docente Engels natuurlijk ook lukken. Ik heb uiteraard nu meer vrije tijd tot mijn beschikking dan Faz en ik vind het leuk Ellis zo te kunnen helpen. We kopiëren de correctieversie naar mijn USB-stick. Ik vraag of Ellis haar ooit onze Dalyan DVD’s heeft laten zien. Nee, die kent ze nog niet maar ze heeft wel interesse. Ik beloof haar kopieën te maken.
Faz vertelt ons over het Çöp Bayrami, een initiatief van haar en Sezgin om op Wereld Milieu Dag (5 juni) grote schoonmaak te houden in de straten en kanaaltjes van Dalyan. Het zwerfafval is haar een doorn in het oog. Daar zijn we het snel over eens, ons ook. Op het braakliggende terreintje naast ons huis ligt bijvoorbeeld een matras, een afgedankt koelkastje, allerlei blikken en nog een hele hoop troep meer. Milieubewustzijn bestaat hier niet, lijkt het en dat is doodzonde want Dalyan ligt in een schitterend natuurgebied en wil zich graag op de toeristenmarkt onderscheiden met een groen imago. Faz is van mening dat je dat alleen via kinderen kunt bijbrengen en daarom hebben Sezgin en zij een grote promotiecampagne opgezet, met aandacht in de plaatselijke en nationale media. Ze hebben onder andere het plaatselijke basisschooltje benaderd. Er zullen 150 leerlingen helpen om samen met Turkse en buitenlandse vrijwilligers Dalyan te schonen. Meer dan 50 bedrijven in het stadje hebben hun steun toegezegd, de gemeenteraad moedigt recycling van het verzamelde zwerfvuil aan en de Isbank sponsort het hele gebeuren en doneert ook geld voor een schaakruimte en bibliotheek in het schooltje. Met het geld van andere sponsors zullen er in het stadje extra afvalbakken worden geplaatst en zal afvalscheiding worden bevorderd. Ook zullen er computers gekocht worden voor het basisschooltje. Co en ik zijn enthousiast over het initiatief. We willen zelf immers ook graag een bijdrage leveren aan het natuur- en milieubesef in Dalyan. We zijn vrijdag dus zeker van de partij. Ik bied aan te filmen; de gemeente verzorgt toch regelmatig eigen TV uitzendingen? Klopt, zegt Faz, maar de contactpersoon bij de gemeente loopt niet echt warm voor het idee. Hij wil zijn netwerk absoluut niet delen en wil zelf ook geen rol spelen in de organisatie. We nemen een aantal informatiebladen mee om uit te delen aan onze eigen vrienden in Dalyan. Enver Korkut, de eigenaar van het Basar Hotel, is de eerste die we benaderen en die zegt meteen toe aanwezig te zullen zijn. Enver is een echte natuurmens en ergert zich ook groen en blauw aan zwerfafval. Hij zal zelf een aantal kopieën maken om op te hangen in eigen hotel en ook anderen voor het idee te enthousiasmeren. Wij zullen ook een kopie aan Anja, Tahir en Murat geven. Ali Özalp zal ook zeker geïnteresseerd zijn, maar is waarschijnlijk al door King Emlak benaderd voor sponsoring. ’s Avonds bezoek gehad van Tahir en Sude en daarna van Frans en Ans. We krijgen een amulet om het boze oog te weren zoals je veel ziet bij de ingang van Turkse huizen. Met een amulet bij voor- en keukendeur en ook nog twee beschermengeltjes moet het wel goed met ons gaan.

2 juni 2009
Vanochtend eindelijk onze CD-toren gemonteerd en de resterende CD’s van Ellis en ons zelf een plekje gegeven. Dat valt niet mee; het zijn er werkelijk honderden. We krijgen onverwacht bezoek; Fedayi komt op de koffie en hij krijgt zowaar het beste Turkse bakkie tot nog toe. Fedayi is duidelijk aan het netwerken, hij wil graag bij onze buren het tuinonderhoud doen en natuurlijk ook bij ons. Is het niet onderhand tijd om wat bloemen aan te gaan planten? Ik leg uit dat we geen overhaaste bokkensprongen gaan maken. We wachten eerst de militaire goedkeuring af, dan gaan we eerst de hoogstnoodzakelijke zaken aanpakken zoals de bouw van een schuurtje en de rest komt daarna. We willen eerst zien wat we ons kunnen veroorloven. Waarschijnlijk is dat niet wat Fedayi wil horen, maar hij begrijpt de boodschap en blijft aardig zoals altijd. Co werkt ’s middags de buitenmuren bij die deels groen zien van de algen. Daarna moet de stapel hout achter het huisje eraan geloven.
Laar middag ziet Co dat een van de dragers van de tafel flink ingescheurd is. Frans heeft het gisteren nog gehad over een timmerman die een paar staten verderop woont. Morgen maar eens binnenwippen dan. De tafel wacht dat goede voornemen niet meer af. Tijdens het avondeten zakt hij door zijn pootjes, maar gelukkig staat de Workmate nog buiten. De dragers hebben precies de juiste hoogte.