Eindeljk in ons huisje!

29 mei 2009
Vanochtend erg vroeg wakker door haangekraai en de oproep tot gebed.
Ik probeer helder te krijgen wat voor dag het is en wanneer Anja naar Dalyan komt. Voor die tijd moet de geldopname van de Westland/ Utrechtbank de deur uit realiseer ik me. Goed dat ik me dat bedenk, want mijn laptop bevestigt dat het al vrijdag is. Co en ik zijn de tel een beetje kwijt, want er is de afgelopen dagen zoveel gebeurd. Hoewel het nog pas kwart over zes is, sta ik op. Rond zevenen al buiten zitten in ons tuintje met een aantal buurtkippen op bezoek, het heeft wel wat …

Rick en Lynn, de Engelse huiseigenaars zijn in de nacht van dinsdag op woensdag naar Dalyan gekomen en woensdagmiddag hebben we kennis gemaakt. Het zijn geweldig aardige mensen en net als wij gek op de natuur en gek op Turkije. Rick komt er al vanaf 1988, Lynn sinds 1996. Ze hebben elkaar hier leren kennen. Rick is een vogeltjesman; hij heeft zelfs een telescoopkijker in zijn huisje in Dalyan. Hoe vaak we onze buurtjes op jaarbasis zullen zien is onduidelijk. Het wisselt van jaar tot jaar en de vorig jaar geboren kleindochter maakt het voor Lynn moeilijker om van huis te gaan dan voorheen. Haar dochter is vlak in de buurt komen wonen en daardoor is ze vaak oppas-oma.
Als Rick en Lynn onze situatie begrijpen, vinden ze het goed dat wij al in het huisje trekken. Als we al wat geld over kunnen maken zodat zij op nieuwe meubels uit kunnen trekken, zou dat mooi zijn. We zeggen toe onze vreemde valutarekening daarvoor aan te spreken.
We gaan schoonmaakspulletjes halen, want na een aantal maanden leegstand moet er nu nodig gepoetst worden. We zetten alles tegen elkaar open om de boel te luchten, maar Co heeft daar verschrikkelijk niesbuien bij. Het waait flink en het gras staat in de tuin ruim 40 cm hoog. Lang geleden dat hij zo’n last van hooikoorts heeft gehad! Dat gras moet eraf en wel snel!
Laat middag komen Frans en Ans op bezoek. Ze hebben onze camper zien staan en begrijpen dat we dus in ons huisje getrokken zijn en zijn benieuwd hoe het eruit ziet. We hebben ondertussen meters gemaakt. Op een (rommel)kamer na, zijn alle vloeren en wanden gedaan en is het plafonds webvrij. De meubeltjes van Ellis hebben een plekje gekregen en een aantal van onze eigen spulletjes zorgen voor het “thuis”-gevoel. Na een middagje zwoegen, smaakt de afhaalkip voortreffelijk. We lopen naar het Akdeniz Pansiyon om Tahir en Esra te vertellen dat we de nacht in ons eigen huisje zullen doorbrengen. We spreken af dat we de volgende dag onze spulletjes op komen halen.

Co slaapt slecht. Er zitten veel muggen (niets van gemerkt), veel hanen (niet gehoord) en uiteraard is er de oproep tot het gebed. Ik grinnik, Co wilde toch graag landelijk wonen … ’s Ochtends halen we onze spulletjes bij Tahir op. De man van Ayse, die ook de tuin van Villa Esra onderhoudt, kan ons “weiland” wel onder handen nemen. Als we onze spulletjes gepakt hebben en de familie Kurt bedankt hebben voor hun geweldige gastvrijheid en goede zorgen, gaan we op de koffie bij Frans en Ans en daarna in het dorp in op spulletjesjacht. De plaatselijke middenstand heeft een goede dag, want we hebben een trapje nodig en nog meer schoonmaakartikelen en uiteraard moeten de keukenkastjes gevuld worden met serviesgoed en glaswerk. Als Co geld wil pinnen, komt hij Ayse tegen. Zij en haar echtgenoot Fedayi komen naar ons huisje en ’s middags kan er gehooid worden! Tja, inmiddels hebben we wel theeglazen en Turkse koffiekopjes in huis, een caydanlik en een koffiekannetje maar nog geen Turkse thee, koffie of suiker. Zover waren we nog niet. Behelpen dus met Europees surrogaat…
Terwijl Co ’s middags wasmachine en fornuis aansluit en de ergste zooi Rundum Hause opruimt, begin ik met uitpakken. Wat een berg (winter)kleren. Waar moet ik die toch allemaal laten?
Ondertussen zijn onze tuinman en mevrouw Sultane met een sikkel aan het hooien. Sultane is blij met het bloemrijke gras; ze heeft koeien en dit is prima voer. Het hooien met de sikkel gaat veel sneller dan we hadden durven denken! Eenmaal ingekort, kan de grasmaaier erover. Ons “tuintje” is onherkenbaar. Co snuft dankbaar “tesekkürler” en grijnst bij het antwoord “stelt niks voor”.
Als we Fedayi vragen wat hij krijgt, is het antwoord “wat het jullie waard is”. Dat is voor ons een lastige; we hebben geen idee wat reëel is, want het gemiddelde maandinkomen van een Turk is misschien €400 - €500. We geven aan dat we even willen overleggen met Tahir. Dat is goed.
Vandaag moeten we contact opnemen met Anja, Tahir advies vragen over het werkloon van Fedayi , de buurtjes om hun precieze bankgegevens vragen, een Turkse mobiel kopen en proberen Bernard en Ria te bellen. En niet te vergeten … Turkse koffie en thee en suiker kopen, want dat zijn eerste levensbehoeften van ons als inburgeraars!
Op advies van Fedayi doen we onze verdere inkopen in Ortaca. Dat is ongeveer 50% goedkoper dan in Dalyan volgens hem. ’s Middags de ramen gelapt, ons schilderij en wat kleine dingetjes opgehangen, de boekenkast van Ellis een plekje gegeven en bloemetjes gekocht om de welkoms bloemenbak van de Turkse lesgenoten van Co mee te vullen. Ons huisje wordt steeds iets meer ons thuisje! ’s Avonds voor het eerst Turkse koffie gezet. We hebben hem veel slechter gedronken in Dalyan!
30 mei 2009
Voor het eerst Turkse thee gezet; dat behoeft nog oefening!
Daarna de boekenkast ingeruimd en de collectie CD’s van Ellis doorgeworsteld. Onze collectie, die toch al niet bescheiden was, is flink uitgebreid. Leuk al die nieuwe muziek!
Rond elven bij King Emlak langs, boodschappen gedaan op de markt, een mobieltje gekocht, de TV uit de topbox gehesen en allerlei frutseltjes een plekkje gegeven. We moeten beiden lachen hoe zeer we genieten van het inrichten van ons huisje. Ondanks het feit dat we ons behelpen met eenvoudige dingen en wachten met grotere uitgaven tot we eindelijk een geldigheidsstempel van de militairen hebben, is het leuk hiermee bezig te zijn.