Van Alexandroupoli naar Selcuk (Turkije)

19 mei 2009: Alexandroupoli – Ören
Vandaag gaat het dan toch echt gebeuren. We rijden nogmaals richting grens en dit maal mét paspoorten. Ik vind dit spannender dan alles totnogtoe. Hoe flauw zullen de Turkse douanebeambten zijn? Moet de aanhanger open geschroefd worden en ten dele uitgeladen? Zullen we veel invoerrechten moeten betalen? De werkelijkheid blijkt heel anders dan verwacht. De Griekse douanebeambte vindt ons ronduit lastig als we aandringen op een stempel op de Nederlandse douanepapieren. Nergens voor nodig. Alleen paspoort laten zien en dan snel doorrijden. We zijn toch EU burgers, geen Afghanen, Iraniërs of iets uit die contreien …
De Turkse autoriteiten weten niet goed wat ze met onze papieren aanmoeten. Wat zit er allemaal in de aanhanger, alleen maar de dingen die we noemen of beschreven staan of ook grote elektrische apparaten? Niemand lijkt een beslissing te durven nemen, steeds wordt er een douanebeambte met nog meer kennis, ervaring en verantwoordelijkheid bij geroepen. Uiteindelijk krijgen we een stempel op ons visum en een aantekening in Co’s paspoort dat onze aanhanger hetzelfde kenteken heeft als de camper. Daar zijn we niet zo blij mee. Waarschijnlijk betekent dit dat de aanhanger gelijk met de camper het land moet verlaten, dus vóór 15 november. Nog eens goed navragen of we daar onderuit kunnen komen. Voor de camper hebben we al een goede oplossing gevonden; die stallen we eind oktober / begin november op de camping van Alexandroupoli. Voor €1,35 per dag kunnen we ons daar geen buil aan vallen. Het is vele malen goedkoper dan terugkarren en misschien is Der Franzl nog goedkoper. Kan-ie meteen een checkup doen voor we hem op komen halen voor de volgende 180 dagen …
Het zit ook mee: de aanhanger wordt niet opengemaakt, er wordt helemaal niet in de camper gekeken en van invoerrechten blijkt geen sprake. Het blijft bij vier op een volgende controles, steeds weer bij een ander loketje. Soms wordt een eerdere controle nog een dunnetjes overgedaan. De Nederlandse douanepapieren worden, ook bij nogmaals navragen, niet afgestempeld. Goed, niet goed?De toekomst zal het leren.
Opgelucht rijden we door naar Eceabat waar we met het veer oversteken van het Europese deel van Turkije (Trakiya) naar het Aziatische deel (Anadolu). Net voor de oversteek naar Anatolië ligt Gelibolu (Galipoli). Daar staat ongetwijfeld een enorm bombastisch gedenkteken dat herinnert aan de heldendaden van Atatürk bij de slag om de Dardanellen. Wij houden niet zo van Turkijes nationale trots en chauvinisme en tonen ons daarmee waarschijnlijk slechte inburgeraars. Gelibolu gaat dus aan ons voorbij … Aan de andere zijde van de Dardanellen ligt Çanakkale. Van daaruit rijden we langs Truva, maar de restanten van het historische Troje heten een enorme deceptie te zijn en ik heb ronduit traumatische herinneringen aan Homerus! Wel een Trojaans paard gefotografeerd bij het wegrestaurant waar we de lunch gebruiken. Het paard is feitelijk nog in aanbouw. De werklui die met de schrootjes doende zijn kijken me geamuseerd verbaasd aan, als ik ze in het Turks vraag of ze bezig zijn aan restauratiebezigheden. In het restaurant genoten van lekkere saç kavurma en Turkse koffie met lokum. Er steekt een stevige wind op en we verhuizen van het terras naar binnen.
Rond half zes betrekt het en begint het er dreigend uit te zien. We besluiten dat het verstandiger is om de camping in Burhaniye /Ören op te zoeken in plaats van door te rijden naar Bergama.
20 mei 2009: Burhaniye / Ören – Selçuk
Vandaag eerst richting Bergama gereden en daar de oude stad Pergamon bezocht. Het amfitheater is imposant in zijn steilte. De opgraving is enorm, maar valt toch een beetje tegen. Er zijn busladingen vol toeristen, veel meer dan we verwacht hadden. Kennelijk hebben de Duitsers nu vakantie, want ze zijn er in groten getale met kinderen. Het is geen echt film- en fotografeerweer. Het waait hard en het licht is niet echt mooi. Als we zo’n beetje besloten hebben terug te lopen, komt er een opzichter vertellen dat filmen op statief ten strengste verboden is. Hij wil het statief meenemen, maar als ik in het Turks vertel dat we net van plan waren terug te gaan en echt niet op de hoogte waren van het verbod is het in orde. We rijden door naar zmir en verwachten tijdig borden te zien naar de tolweg die om de stad heenleidt. Dat blijkt helaas niet het geval. We hadden net besloten een kop Turkse koffie te gaan drinken omdat we een dut over ons heen hadden, maar die was in het stadsverkeer weer snel over. Allebei opgelucht dat we zmir zonder schade doorkruist hebben!
Eindelijk de tolweg naar Aydn gevonden en een stop gemaakt bij een wegrestaurantje met een WIFI verbinding. Die is totnogtoe steeds beloofd, maar slechts een keer waargemaakt en dan nog onder protest. Tijd dus om mijn reisverslag bij te werken en te uploaden! Daarna rijden we door naar een camping bij Selçuk, een gezellig stadje dat we nog kennen van onze allereerste Turkijereis in 1994.