Van Bari naar Alexandroupoli

16 mei 2009: Igoumenitsa – Kavala

Gisteren om 20:00 uur vanuit Bari vertrokken naar Igoumenitsa. Lang moeten wachten maar om 19:30 uur mochten we eindelijk aan boord. Eindelijk: draadloos internet! Alhoewel … wat een doffe ellende! Traag en bijna niets wil openen. Wel even kunnen Skypen met broer Jan. Via Skype bellen met Lia was te veel gevraagd. Ondanks stampende motoren redelijk geslapen in de camper.
De planning van de veerdienst blijkt perfect! Om 6:30 uur rollen de eerste vrachtwagens van de ferry. Het motto lijkt “de laatsten zullen de eersten zijn”. Vandaag hebben we meer geluk dan gisteren. Als we van het terrein van de veerboot komen, schieten we meteen de “tol”weg op. We zijn zielsalleen; er zit niemand op de weg. De weg is pas in gebruik; tol wordt nog niet geheven. Tot aan Métsotvo gaat alles perfect; dan houdt de snelweg op en moeten we de bergen in over de oude weg. De camper protesteert tegen de haarpinnekes. Ik zie het voorstel van Co om de Meteora kloosters te bezoeken daarom niet zo zitten. Ik denk aan de waarde van wat er in de aanhanger zit en zie een doemscenario voor me. Via de oude weg over een pas naar Grevená. Op de pas gestopt om even de benen te strekken. Héééél fraai! Allerlei moois, zoals de adonisnarcis, kievitsbloemen, blauwe druifjes, sleutelbloemen, nieskruid, knolsteenbreek en vogelmelk. Tot onze verbazing geen orchideetjes; die hadden we er eigenlijk wel verwacht. Als troost wel groentjes en die zie je toch ook niet zo vaak … De Griekse snelweg blijkt een prettige verrassing. Rond vijven zijn we in Kavala. De tolkosten bedragen €2,00! Kennelijk vinden Grieken dat iets pico bello in orde moet zijn voor je er tol voor vraagt. Dat moeten ze de Italianen eens aan het verstand peuteren …
17 mei 2009: Kavala – grens – Kavala – Alexandroupoli
Het geluk kon niet met ons blijven. Vandaag leek alles aanvankelijk voorspoedig te verlopen. Rond 13:00 uur stopten we bij de Griekse douane en zochten we de benodigde grensdocumenten bijeen. Vette pech! Het paspoort van Co ontbrak; dat bleek achtergebleven op de camping van Kavala …
Stom van de receptioniste, maar nog stommer van ons zelf. Dezelfde 210 km dus teruggekacheld.
We telden nog goedgemutst onze zegeningen: geen tol, goedkope benzine, het had op een ellendiger plek kunnen gebeuren. Bovendien zagen we terugrijdend veel meer vogels dan op de heenweg.
Paspoort opgehaald en nogmaals richting Turkse grens. Co wilde in zijn optimisme nog doorrijden tot aan Çanakkale. Dat leek mij wat te veel van het goede. Vanaf de grens was het nog zo’n 200 km daar naartoe en de Turkse wegen zijn niet zo luxe als de Griekse snelwegen. En hoe lang duren de procedures aan de grens???? Geen idee …
Camping pikken in Alexandroupoli dan, de enige binnen een straal van 50 km van de eerste Turkse stad. Als we van de snelweg afdraaien, horen we een vervelend gepiep. Bij de camping aangekomen, zien we de oorzaak. Het kogellager van het R-achterwiel van de aanhanger heeft het begeven. Te hard gereden? De receptionist denk meteen met ons mee over wat morgen de beste oplossing lijkt. Tijd voor een rak, weliswaar aan de Griekse zijde van de grens, maar toch!

18 mei 2009: Alexandroupoli

De receptioniste die vandaag dienst heeft, belt de Duitse automonteur Franz net zo lang tot hij wél opneemt en komt ons dan roepen. Heel voorzichtig rijden we naar diens garage bij het dorpje verderop. Der Franz blijkt een 57-jarige Duitser die getrouwd is met een Griekse. Zus Lia en broer Jan zouden in hem een Duitse variant van onze oude buurman Kees Deinum herkennen, een fietsenmaker en automonteur die van alles fikste en regelde als er iets was wat buiten de normale orde viel en de reguliere onderdelen ontbraken.
Hoewel we uren moeten wachten voordat de juiste kogellagers ter plekke zijn, vermaken we ons kostelijk bij zijn garage. Het is een komen en gaan van Grieken die met een Duitse getrouwd zijn en Duitsers die met een Griekse getrouwd zijn. Ieder klust in de garage aan zijn eigen technische probleempjes; het is een zoete inval en iedereen heeft er goede zin. Wij ook!
Naar blijkt hebben we geluk gehad. We hadden niet veel verder moeten rijden, dan zou het wiel er waarschijnlijk afgelopen zijn. Der Franz controleert daarom veiligheidshalve ook maar meteen de andere wielophanging. Die is prima in orde. Voor €100 is alles weer piekfijn in orde. Alleen de afschermdop voor op het kogellager ontbreekt, maar wordt door der Franzl geïmproviseerd met de dop van een spuitbus. Uit ervaring weet Franz dat er altijd wel een in zijn werkplaats ligt die prima past. Daar heeft hij gelijk in. Tot mijn grote genoegen gaat de eerste (een vuurrode) bij het passen kapot en heeft hij nog een stemmig zwarte die past.
Terug op de camping nog gezellig gekletst met een ouder Nederlands echtpaar van rond de 70 dat lange tijd in Turkije heeft gewerkt en gewoond en in april/mei jaarlijks met de camper richting Adana gaat. Ze zijn ook al eens in Dalyan geweest en weten ons allerlei dingen te vertellen over douanezaken en andere bureaucratische regeldingen in Turkije. Handig en vermakelijk!