Terug in Dalyan

We zijn nu iets meer dan een week terug in Dalyan en beginnen het “normale” leventje weer langzaam op te pakken. Sue zit met Nev in Australië en helaas is Anne, die de correspondentie van June zou behartigen teruggeroepen naar de UK. Ik heb er dus tijdelijk een taak bij.
Tijdens onze afwezigheid hebben Penny en Phil in ons huisje gewoond en dus was het bij terugkomst op 30 december, hoewel het stortregende, niet eens zo koud in huis. Veel minder koud en vochtig dan bij andere gelegenheden dat we ’s winters uit Nederland terugkwamen. Alhoewel, het beddengoed voelde natuurlijk wel klam aan en dus moesten we wel meteen de elektrieke deken uit de mottenballen halen. De terugreis was vermoeiend geweest. Zowel in Amsterdam als in Istanbul hadden we de volle tijd nodig om in het (volgende) toestel te komen. Van een fatsoenlijke maaltijd was in Istanbul dus geen sprake geweest, maar P+P hadden een stevige pan soep voor ons klaargezet en die lieten we ons goed smaken.

Op Oudjaarsdag besloot Co dat hij -voor het eerst in zijn leven- oliebollen en appelbeignets wilde bakken. De oliebollenmix was nog overgebleven van een bezoek van Dürdane, Henri en Berk begin januari 2012, en appels hebben ze hier uiteraard ook. Heerlijk temperatuurtje in de beschutting op ons terras en dus kon de pan met olie gelukkig buiten neergezet worden. De beignets en bollen oogden wat on-Nederlands, maar ze smaakten gelukkig beter dan ze eruit zagen. Bij feestdagen is het in Turkije heel gebruikelijk dat de buren een dag tevoren een bordje of schaaltje met lokma (klein soort oliebol), gözleme (pannekoekje), o.i.d. komen brengen en dus vond Co dat het tijd werd dat wij dat ook eens deden. Het werd erg op prijs gesteld!

Vanaf Nieuwjaar tot eergisterenavond is het weer hier ongelooflijk mooi, zonnig en warm geweest. Onze eerste donderdag zaten we dus weer op de boot om voor River Bum te spelen en te helpen om de rivieroevers te schonen. Een gezellige dag met een aantal vaste getrouwen, Phil (Penny was ziek), George, Faz en Hillary. Na 3,5 uur waren we door onze (21) verkeerd afgetelde plastic zakken heen en moesten we wel terugkeren om samen een pilsje op het terras te nuttigen. Voor foto’s, zie: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.528841530467337.126879.100000244835231&type=1

Laat middag ontvingen we een berichtje van June dat op vrijdag de Minister van Milieu en Stadsplanning een bezoek zou brengen aan DEKAMER. Ömer, de stadsarchitect, had namens de gemeente nadrukkelijk verzocht dat ook de stichting met vertegenwoordigers vanuit het bestuur en vrijwilligers acte de présence zou geven. Met een nieuw ministerie dat Milieu en Stadsplanning weet te combineren, heerst er een zekere achterdocht bij de gemeente. We waren wat sceptisch over wat er bij DEKAMER zou gebeuren, want voor de gelegenheid zouden er twee schildpadden worden vrijgelaten en we vreesden dus voor een gruwelijk mediacircus met weinig inhoud. Het werd natuurlijk ook een mediacircus, maar we waren prettig verrast door de opstelling van Minister Erdogan Bayraktar. In zijn speeches in het centrum, de bobo-ruimte en aan het strand gaf hij aan dat liefde voor dieren past bij de islam. Zonder respect voor Allah’s schepping en vreedzame dieren als de zeeschildpad toon je weinig respect voor Allah zelf. Bayraktar is uiteraard van de religieuze AK Partij, maar de uitspraak is desalniettemin opmerkelijk. Evenals zijn uitspraken dat Köycegiz-Dalyan een Nationaal Landschap is en zal blijven en dat het voederen van schildpadden in het wild niet goed is en in de hand werkt dat schildpadden mensen bijten, als ze teleurgesteld worden in hun verwachting gevoerd te worden. De burgemeester had Nursel (een Turkse vrijwilliger) verzocht om behalve het kado van de stichting ook het kado van de gemeente te overhandigen, om zo ook June in de picture te plaatsen. Nursel heeft vroeger in diplomatieke dienst gewerkt en wist June in de bobo-ruimte een zitplaats pal naast de Minister te bezorgen. Terwijl Nursel een kort woordje voerde en met June naast zich namens de stichting June’s boek, een Gülay boekenlegger en schildpaddensteen én onze Turkstalige brochure overhandigde, was de Minister opvallend hartelijk voor June. Hij legde een arm om haar schouder en scheen goed te weten wie ze was en waarom ze voor deze gelegenheid uitgenodigd was. Onze Kaptan -op 27 december 90 geworden- was na afloop dus erg in haar nopjes! Als Erdogan Bayraktar meent wat hij zegt, is dit de man met wie de stichting zaken kan doen! Deze maand wil June samen met Nursel via de Britse Ambassadeur een afspraak maken met de autoriteiten in Ankara. Dit eerste contact met Erdogan Bayraktar zou dus wel eens erg nuttig kunnen blijken.

Omdat we June's verjaardag gemist hadden (Foto's zie: http://www.facebook.com/media/set/?set=a.398622836891658.101577.349469048473704&type=3 ), waren we zondag door June uitgenodigd voor een ontbijt bij La Vie, samen met haar boeiende Portugese gast Jose. Deze aimabele 78-jarige man heeft de aanzet gemaakt tot een Boeddhistische gemeenschap en een studie- en meditatiecentrum in Portugal. June kent hem al zo’n 30 jaar van één van haar bootreizen op de Middellandse Zee. Net als June, bezocht hij Dalyan voor het eerst in 1975. Toeval overigens; ze deden het onafhankelijk van elkaar hoewel ze vaak in tandem reisden.
Tot gisteren bleef het terrasjesweer, maar inmiddels is er iets goed mis. De dagtemperatuur hier is maar net even hoger dan in het Brabantse en de nachttemperaturen liggen rond het vriespunt. Het is gelukkig niet zo koud als in Istanbul of in Oost-Turkije, maar het is met name ’s avonds afzien. ’s Ochtends beginnen we met de airco aan, warm douchen en dik aankleden. ’s Middags gaat de kachel aan en vóór het slapen gaan de elektrieke deken aan en onze pyama’s voorwarmen …
Bbbbbrrrrrrrrrrrrrrr …..