Op stap met blogvrienden

Het komt nog steeds met enige regelmaat voor dat ik benaderd wordt door Dalyan-bezoekers die mijn weblog hebben ontdekt en via mij antwoord hopen te vinden op hun vragen. Twee weken geleden ontving ik zo'n berichtje van Hans en Ingrid, een stel dat vier jaar geleden ook al eens in Dalyan was en nu weer wilde komen. Ditmaal wilden ze al wandelend wat meer zien van de omgeving, maar via het internet kon Hans geen wandelgids vinden. Mijn weblog vond hij wel en ook verhalen over onze vele wandel- en fietstochten. We spraken af dat ze -eenmaal in Dalyan aangekomen- contact zouden opnemen om iets af te spreken. We troffen elkaar zaterdagmiddag op het gezellige theeterras bij de moskee in hartje van Dalyan. Ingrid bleek helaas daags na aankomst een ongelukje gehad te hebben, waardoor grote wandelingen er deze vakantie niet inzitten en daarom had het tweetal een aantal excursies geboekt. Hans was nieuwsgierig naar de amberbossen, maar die had hij in geen enkele excursie aangeboden gezien. Co stelde voor om een alternatieve excursie te verzorgen met o.a. een bezoek aan het amberbos in Kavakarasi.

En zo gingen we afgelopen maandag met zijn vieren met een huurauto op pad. Eerst naar het radarstation, want daar kun je alleen met eigen vervoer komen en Hans en Ingrid waren erg nieuwsgierig naar dit bijzondere uitkijkpunt. Hoewel het vrij nevelig was, waren ze toch onder de indruk van het uitzicht op Iztuzu en het achterland. We wezen ze de plekjes aan waar we later op de dag ook zouden komen. Vanaf het radarstation reden we naar het amberbos voor en korte wandeling en vervolgens langs de Yuvarlakcay af naar een uitkijkpunt bij het meer van Koycegiz. Inmiddels had Ingrid een overeenkomst ontdekt tussen het avontuurlijke rijgedrag van Co en dat van haar broer. Beiden begaan soms paden die niet voor elk voertuig even geschikt zijn en zijn vrij laconiek onder het risico van benzinetekort, e.d. Het moge duidelijk zijn dat Ingrid het "zelfvertrouwen" van haar broer niet altijd waardeert en door had dat Co in mijn optiek ook wel eens te zorgeloos met risico's omspringt.

Vanaf het uitkijkpunt aan het meer reden verder over een kuilen- en bulten landweggetje langs het meer af om in Koycegiz zelf te lunchen. Co wist er een klein eethuisje waar je met de voetjes in het water zittend Turkse pannenkoekjes en dergelijke kunt verorberen. Lekker, zowel voor de voetjes als voor de innerlijke mens! In Koycegiz liepen we even rond om Ingrid & Hans de illegaal verhuisde Leeuw van Kaunos te laten zien, een standbeeld dat in 1965 door een aantal onverlaten clandestien vanuit Kaunos naar Koycegiz was overgebracht en daar nu nog steeds in een plansoentje mooi staat te wezen. Vervolgens reden we naar Hamitkoy, een dorpje even voorbij Koycegiz waar nog een traditioneel mandhuisje staat en een paar maisdrooghutjes van hetzelfde type bouw. Dit type huis en schuurtje stamt uit de periode dat de feodale Mentese familie landarbeiders uit Egypte en Soedan naar de streek haalde voor de katoenbouw. De arbeiders maakten hun huizen van wilgenvlechtwerk, waarvan het binnen- en buitenoppervlak dicht gesmeerd werd met leem. Helaas is er maar weinig van bewaard gebleven, maar voor toeristen is het een bijzonder overblijfsel uit de feodale periode van de 19e eeuw. In Hamitkoy bouwen ze momenteel een nieuwe moskee ter vervanging van de moskee uit 1950 die kort na de bouw ernstig beschadigd werd door een zware aardbeving bij Fethiye. Het is een onwezenlijke aanblik zo'n grote moskee te zien in een zo klein dorp. De imam van het dorp, die duidelijk vereerd was met onze belangstelling, vertelde dat het dorp 1700 inwoners zou hebben. Wij kunnen het ons eerlijk gezegd niet goed voorstellen, maar goed. Het is een grote moskee, van buiten voor een groot deel bezet met natuursteen, met een lift erin en functionele bijruimten. Er is een met matglas afgezette bovenring voor de vrouwen, want beneden is het een exclusief mannengebeuren. De wanden zijn betegeld met Chinese tegeltjes met traditionele Turkse kleuren en motieven ( :-) ) en de koepel beschilderd in sprekende blauwe, rode, groene en wit/zwart motieven. Gevraagd naar de betekenis van de kleuren, vertelde de imam ons lachend dat deze primair gekozen waren omdat hij niet wilde dat de oogleden van zijn gelovige achterban naar beneden zakten tijdens gebedsdiensten. Daarom had de Azerbeidjaanse schilderploeg, die er drie maanden aan gewerkt had, de sprekende kleuren aan moeten brengen in plaats van wat ingetogener tinten. De man lachte ondeugend terwijl hij het vertelde. Het was een hartelijke open persoon die ons na bezichtiging uitnodigde voor een glaasje Turkse thee. Tot verbazing van Ingrid had deze imam er helemaal geen moeite mee om ook vrouwen de hand te drukken. Ik heb dat overigens in Turkije nooit meegemaakt. Co en Bernard vorig jaar wel andersom ...

Na Hamitkoy voerde de weg naar een uitkijkpunt bovenaan de stadsmuur van Kaunos. Na een wandeling van 50 meter vanaf de weg keken we uit over rivier en delta, de grote en kleine acropolis en het amfitheater van Kaunos, de dalyan meteen achter de kleine acropolis en het dorpje Candir. Wederom indrukwekkend en toch weer heel anders dan vanaf het radarstation. Inmiddels was de middag al een heel eind gevorderd en daarom besloten we om te keren om nog even richting Yuvarlakcay te rijden. Helaas begon het al stevig af te koelen aan het water toen we er aan kwamen en dus hielden we het bij een drankje. Geen forel dit keer.
Waarschijnlijk is het uitje goed in de smaak gevallen, want gisteren ontvingen we een sms van Hans dat andere Nederlanders in hun appartementencomplex ook wel zin hadden in zo'n alternatieve excursie ... Helaas heb ik er verschrikkelijke rugklachten aan over gehouden, waardoor ik gisteren nauwelijks kon lopen. Mogelijk heeft dat iets te maken met Co zijn avontuurlijke keuze van landweggetjes en vlotte rijstijl????

Behalve uitstapjes naar Aspendos en Co's alternatieve Dalyanexcursie, moet er natuurlijk ook nog gewerkt worden. We hebben wat hotelletjes, eethuisjes en touroperators bereid gevonden mee te werken aan de handtekeningenactie, maar die moeten dan natuurlijk wel van materialen voorzien worden. Dat loopt gestaag, veel beter dan de online petitie. Ik probeer Facebook elke dag van nieuwe (=aangepaste) berichtjes te voorzien, want van daaruit hopen we de online petitie te promoten buiten Dalyan zelf, waar natuurlijk een groter potentieel van medestanders te vinden is. Wil je ook tekenen? Zie dan: http://www.petitions24.com/ban_the_feeding_and_baiting_of_turtles_in_the_koyceiz-dalyan_spa
Inmiddels staat de teller op 231; we hopen op veel meer en kunnen jullie steun goed gebruiken! De petitie is ook via Facebook, e-mail en Twitter te delen. Dat zouden we zeer op prijs stellen.

Een paar dagen geleden heb ik online persberichten gevonden waarin staat dat er half augustus al 23 meldingen waren van schildpaddenbeten. Op basis daarvan heeft de gouverneur van Mugla, in afwachting van landelijke regelgeving, al een verordening uitgevaardigd dat voeren verboden is. Maar helaas geldt hiervoor hetzelfde als voor zoveel regelgeving in Turkije. Papier is geduldig, de praktijk is anders ... De petitie blijft dus belangrijk om natuurlijker en veiliger leefomstandigheden voor Caretta caretta en de Nijlschildpad af te dwingen, want de praktijk wordt nog steeds voortgezet en zelfs op Zoover met een walgelijke foto van een schildpad die "aan het (vis)lijntje wordt gehouden" gepropageerd! Schandalig, maar mijn reactie hierop werd niet geplaatst en mijn e-mail naar de Nederlandse en Britse Zoover website niet beantwoord.

Ondertussen hopen Co en ik nog steeds dat een van jullie een huurder voor onze woning in Waalre weet. We dachten bij vertrek uit Nederland vorige maand al een nieuwe huurster gevonden te hebben, maar die heeft zich zo'n twee weken later teruggetrokken. Laat het ons weten als je een kandidaat weet. Per 1 oktober gaan we het via de makelaar proberen. De woning komt waarschijnlijk per 1 december vrij en kan dan na wat klein onderhoud opnieuw verhuurd worden.