Stichtingsperikelen

Het is al weer zo’n maand geleden dat ik voor het laatst schreef. Niet dat er niets gaande is hier; integendeel! We hebben het erg druk gehad, want het heeft de stichting niet echt meegezeten de afgelopen maanden.
Helaas is een van onze bestuursleden ernstig ziek, waardoor zij en haar partner (en mede-bestuurslid) voorlopig buiten beeld zijn. Ook Abidin heeft gezondheidsproblemen en daardoor doet ook hij het rustig aan. Met te weinig medewerkers moeten we een paar megaklussen proberen te tackelen, waarbij we ons geconfronteerd zien met de Turkse bureaucratie. Zéééér irritant!

Zo zijn we nog steeds bezig om de hut verplaatst te krijgen. Na maanden van wachten en moeizame contacten met de ÖÇKK (Autoriteit ter bescherming van Bijzondere Landschappen), dachten we vorige maand eindelijk uitzicht te hebben op een plekje op het strand. Toen de zaak eindelijk beklonken leek, bleek er toch nog een addertje onder het gras te schuilen. Gemeentewerkers op het strand waren gealarmeerd toen onze werklui aan de klus wilden beginnen. We moesten onmiddellijk stoppen en eerst met de burgervader overleggen. En dat terwijl we toch echt zwart op wit van de allerhoogste baas van de ÖÇKK in Ankara bevestigd hadden gekregen dat we samen met hun vertegenwoordigers in Köycegiz een geschikte plek mochten uitkiezen. Dat had op zich ook nogal wat voeten in de aarde gehad, maar we waren er tot alle tevredenheid uit, DACHTEN we dus …
De burgemeester haalde ons uit onze roze droom. Volgens de regels van dezelfde ÖÇKK geldt er op het strand een verkoopverbod; er mag alleen wat eten en drinken verkocht worden, verder niets. Tja, daar sta je dan … dat wist de ÖÇKK dan zelf toch ook! En we hadden toch zwart op wit een toezegging uit Ankara, was die dan niets waard? Arif bey repliceerde dat onze mondelinge afspraken met de autoriteiten in Köycegiz vast niet zwart op wit bevestigd waren, want de gemeente had zelfs geen toestemming gekregen om extra toiletten te laten bouwen … Arif had helaas gelijk en dus moesten we op zoek naar een locatie in Dalyan, terwijl we na maanden eindelijk dachten ons stekje verworven te hebben!
De burgemeester was uiterst behulpzaam en dacht mee over een geschikte plek. Die hebben we gevonden, denken we, MAAR … we willen een officieel bedrijf worden en daarvoor moeten heel wat kastjes en muren aangedaan worden. Zolang we nog geen bedrijfsstatus hebben, kunnen we geen huurcontract tekenen! Wat eigenlijk een formele handeling zou moeten zijn, wordt bemoeilijkt door een adreswijziging waar we al vanaf augustus op wachten en waaraan inmiddels al VIER rechtzaken over gevoerd zijn :-( … Verder blijkt de notaris in Dalaman een verschrikkelijke bureaucraat die steeds weer nieuwe fratsen verzint, waardoor bestuursleden soms honderden km moeten rijden voor een stomme handtekening, het betalen van belasting, en dergelijke. Volgende week moet June zelfs voor de vierde keer in drie jaar tijd naar een ziekenhuis om haar geestelijke gezondheid te laten bevestigen en met een stempeltje op haar hand naar dezelfde notaris te gaan voordat wij de accountant van onze keus in kunnen schakelen om eindelijk de status van bedrijf te kunnen regelen. En dan te bedenken dat de eerste toeristen al met Pasen gearriveerd zijn. Erg frustrerend!

Ook het propellerproject loopt niet volgens plan. In oktober hebben we de bootcoöperatie laten weten dat we 60 van hun boten van een beschermkap konden voorzien. Konden ze ons binnen een week een lijst met 60 namen leveren? Jawel, dat konden ze … Jullie voelen het al, we kunnen de baas van dat spulleke de nek wel omdraaien. Toen we in maart in de gaten kregen dat we belazerd waren, zijn June en ik de boer op gegaan om particuliere booteigenaren te interesseren. Dat zat niet mee, want de meesten bleken nog niet uit hun winterslaap ontwaakt. In de loop van april ging het gelukkig iets beter, maar nu begint het uiteraard te dringen want de boten moeten het water in.
We hebben met de grafische hulp van onze Dalyan-vriend Bas keurmerken laten maken waaraan toeristen bekooide boten kunnen herkennen. Lopend langs de boulevard zien ze aan weerszijden van de boot het keurmerk Schildpadvriendelijke boot, één in het Engels, één in het Turks. Met flyers, YouTube filmpjes en miniposters op Facebook proberen we bekendheid te geven en de aarzelende kapiteins over de streep te trekken. We zijn erg blij dat we van Özay Akdogan van Kardak Tours -met 18 boten de grootste van Dalyan na de coöperatie- de toezegging hebben gekregen dat hij al zijn boten wil laten bekooien. Onze “ijzervreter” Faruk zal de eerste monteren en daarna doen Özay’s eigen mensen de overige … Fantastisch, dat scheelt ons enorm in de kosten. Als een van de weinigen, heeft Kardak Tours zijn eigen trailer. Özay kan het zich permitteren de boten één voor één uit het water te halen voor de megaklus. Hij heeft veel mediacontacten en daar gaat hij ook gebruik van maken :-). Goede reclame voor beide partijen, mooi zo! Wat ons betreft kan hij niet snel genoeg beginnen. De boten van Kardak Tours liggen namelijk op een heel prominente plaats aan de boulevard. Als al die boten van een keurmerk kunnen worden voorzien, wordt de coöperatie aardig in verlegenheid gebracht :-), want de meeste boten van de coöperatie liggen tussen die van Kardak Tours (met één zonne-energie boot en één elektrische boot) en de boten van Brilliant Tours in. Brilliant Tours neemt dit seizoen vier elektrische boten in bedrijf, die door TANTUR (TUI Turkije) voorgefinancierd worden. Ook die boten worden bekooid … En net om het hoekje liggen nog vier boten met schroefbescherming. Aiiii, enig leedvermaak zal ons niet vreemd zijn, vrees ik.

Afgelopen maandag toen June in de bus zat, werd ze door de regiomanager van TANTUR gebeld en uitgenodigd voor een bijeenkomst van TUI vertegenwoordigers op vrijdag. Ze had hem verzocht e.e.a. per e-mail te bevestigen, omdat ze hem in de bus nauwelijks kon verstaan en ook niets te schrijven bij zich had. Dinsdag belde ze me of we vrijdags samen naar Sarigerme konden gaan. Uiteraard, maar hoe laat, waar en wat was precies de bedoeling? Dat wist ze niet en de persoon in kwestie -zelfs de naam had ze niet kunnen verstaan- had de afspraak niet per e-mail bevestigd. Zucht … Gelukkig had ik wel een vermoeden. Dus zelf maar een e-mail gestuurd om meer duidelijkheid te krijgen, want afgelopen weekend -Murphy’s Law- ben ik mijn mobiel met zijn mobiele nummer erin kwijtgeraakt. Het antwoord op mijn e-mail kwam woensdagochtend. Er was een voorlichtingsbijeenkomst voor ca. 30 vertegenwoordigers van TUI UK gepland in het Pegasushotel in Sarigerme. Mijn vraag wat er precies van ons verwacht werd, bleef onbeantwoord. Hetzelfde gold voor onze vraag of we misschien met een TUI bus mee konden rijden. Men was wel erg geïnteresseerd in de PowerPoint presentatie waarover ik geschreven had, kon ik die misschien opsturen zodat ze die kon voorleggen aan TUI UK? Dat doe je dan keurig en dan verwacht je een antwoord op je herhaalde vragen, maar … niets van dat alles. Op vrijdagochtend werd June opnieuw gebeld. Niet door de regiomanager, maar door een assistent: We zouden om 5 uur opgepikt worden bij de plaatselijke bank en van daaruit naar Dalaman gaan. We konden daar een praatje houden …
Zucht, zucht …. maar wat voor een praatje? Een paar minuten als deel van een programma, of een presentatie? June moest me het antwoord opnieuw schuldig blijven en de regiomanager was niet op zijn kantoor en ook niet bereikbaar. Rond enen had ik hem na ettelijke omwegen tijdens zijn lunchpauze eindelijk te pakken. Ja, graag de PowerPoint presentatie, er was een beamer, we zouden worden opgehaald en we waren na afloop uitgenodigd om een hapje te blijven eten. Succes ermee!
Als ex-schoolfrik weet ik dit soort dingen graag een paar dagen van tevoren, zodat ik me tijdig kan voorbereiden maar in Turkije ligt dat kennelijk anders. Het voelde niet goed, maar het was niet anders.
In onze gelegenheidstaxi moest ik nog wat laatste wijzingen aanbrengen aan de presentatie; hij leek me te lang. Stressen, dus en voor het oog van June ontspannen proberen te lijken en te kijken.
Toegegeven, de locatie bleek schitterend. Een gigantische, bijna lege conferentiezaal met voorin ca. 50 stoelen en professionele AV-voorzieningen. Verder geen kip te bekennen!
Voorzichtig zei ik tegen June: “June, volgens mij zijn we geen ONDERDEEL van het programma, maar zijn we het GEHELE PROGRAMMA.” “Nou dan ben ik blij dat jij het zo goed voorbereid hebt!”zei ze opgewekt. Juist ja … Gelukkig troffen we een bijzonder geïnteresseerd publiek van ca. 45 personen. Ondanks de last minute voorbereiding van een presentatie (waarvan ik de sheets afgelopen weekend voor iets heel anders gemaakt had), liep het als een tierelier!
June was opgetogen, ik opgelucht …

Hopelijk hebben we komende week eindelijk alles rond, zodat we het huurcontract kunnen tekenen en de hut kunnen verhuizen. Dan krijgen we het opnieuw druk, want het museumdeel moet uiteraard opnieuw ingericht worden en we willen ook wat verbouwen. Hoezo pensionado’s, hoezo yavas yavas? We doen duidelijk iets fout, maar wat?