Kösten Dag en ziekenhuis

Gisteren een deel van de Kösten Dag route uit Backways & Trackways van Alan Fenn gescooterd. Volgens een Facebook-melding van Alan zouden er duizenden Algerijnse irisjes in bloei staan, het weer zat mee en we wisten dat er regen op komst was. Erop uit dus!

De Kösten Dag route is ongeveer 19,5km lang, met een stijging van zo’n 300 meter. Je kunt hem wandelen of fietsen (mountain bike). Voor ons veel te lang om te wandelen, zeker als je bedenkt dat het vanaf ons stulpje ook nog bijna 10 km is tot start- en eindpunt. Voor ons is wandelen een middel om mooie dingen te zien en te filmen, geen vorm van masochisme. Fietsen is ook geen optie; heuvelopwaarts met de fiets is meer iets voor mijn broertje en mijn neef …

De route gaat deels door pijnboombossen, niet bepaald ons ding. Maar met zijn duizenden Algerijnse irisjes had Alan niets te veel beloofd. Onvoorstelbaar, hoeveel irisjes alleen van het bulten- en kuilenpad al te zien waren! Ook zagen we één pol narcisjes, het soort dat hier ’s zaterdags op de markt wordt aangeboden. Héél erg mooi. Waarschijnlijk stonden er hoger op de helling meer, maar de helling was duidelijk niet bedoeld als wandelgebied. Behalve narcisjes en irisjes, natuurlijk witte affodil, erg veel bosgeelstser en de Romulea tempskyana, een bolgewasje dat we al kenden van Okçular en Gökbel.
Rondstruinend bij een bronnetje annex picknickplaats, zagen we een jonge maar wel erg snelle hazelworm, twee exemplaren van de Lyciasalamandra en ook behoorlijk wat Valse Apollo’s. Helaas zagen we ze vooral in de vlucht, Bernard en nauwelijks zittend. Als ze al zaten, zaten ze kort. Te kort om ze te kunnen filmen … Maar we geven niet op! We weten nu in ieder geval dat de soort redelijk algemeen is. Het moet ons dit jaar dus gaan lukken.

We hebben genoten van het weer en de mooie dingen die we zagen, maar dit was duidelijk niet ons terrein. Het bospad is ronduit een crime met de scooter. Toen we op een kardinaal punt op de route kwamen waar we volgens Alan’s gids links aan moesten houden, bedachten we dat we dat punt kenden van vorig jaar uit een andere rit uit het boekje. Toen waren we hopeloos verdwaald. Niet links aanhouden, dus! We hebben het begin van die rondrit nu als eindstuk van onze rit van vandaag gekozen. Dat bleek een verstandige keuze, want op de weg van Ortaca naar Dalyan stak er een flinke wind op en begon het aardig af te koelen.

Net nu er voor vandaag regen was voorspeld, wilde Co wil weer naar de huisarts. Nu zijn pillen op zijn, begon zijn linkerpols weer op te spelen . De huisarts was het met Co eens: toch maar een foto laten maken in het Yücelen. Toen we op het busstation in Ortaca aankwamen, goot het inmiddels, maar gelukkig ging er na een half uur ook een busje richting ziekenhuis. De pols blijkt niet gebroken, wel lelijk verstuikt. Co ging dus met een typisch Turks receptbriefje de deur uit: 2 soorten pillen, twee soorten gel. Ook moet hij een paar weken een brace gaan dragen. Het ziet er dus naar uit dat ik weer met boodschappen en hout kan gaan sjouwen ….
Ondertussen wachten we nog steeds op onze ziektekostenverzekering. Ik heb Co dus geweldig uitgefoeterd, toen hij meende met een paraplu in de hand te gaan fietsen. Bij de bakker aangekomen, borg hij hem inderdaad op. Verstandig geworden, of was de bui inmiddels te verwaarlozen?