Over Ahmet, Nev en June

De afgelopen week veel gewandeld en gefietst. Op onze fiets- en wandeltocht in Okçular werden we gebeld door Ahmet Altan die graag zijn filmplannen met Gülay en twee andere invaliden in Dalyan met ons wilde doorspreken. Zijn plannen zijn helaas erg vaag en niet erg realistisch. We hebben afgesproken dat de “winterstop” gebruikt zal worden om een synopsis te maken en dat we ondertussen contact houden. Tenzij hij concretere voorstellen doet over de presentatie en harde afspraken maakt met bevriende filmproducenten, vrezen we dat dit een loze kreet blijkt. Van Alan en Janet hebben we begrepen dat Ahmet zich vaker laat meeslepen in zijn verontwaardiging en vol enthousiasme ergens aan begint om vervolgens zijn plannen niet af te maken … Aiii!

Ondertussen werden we ook uitgenodigd door June, die erg blij was met de DVD en website. De stichting van de stichting moest volgens haar nogmaals gevierd worden met een picnic. Omdat Yasemin in verwachting is, viel haar katten- en hondenparadijsje in Dalyan af en zouden we daarvoor naar haar huisje in Kisla gaan. Aanvankelijk zouden we met Sue meerijden, maar afgelopen woensdag heeft Nev een ongeluk gehad met zijn scooter. Zijn bejaarde moeder zat in amazonezit achterop. Een automobilist in een zwarte auto reed in het donker zonder licht, waardoor Nev hem te laat zag. Gelukkig reed Nev op dat moment maar 15 km/uur, anders was het beslist ernstiger uitgepakt. Desalniettemin zit Nevs arm nu in het gips en zijn moeder heeft beide benen in het gips. Paniek dus in de tent, te meer daar de orthopeed in het Yücelen Bayram-vakantie had. Dat gold ook voor de ortopeed in het staatsziekenhuis, maar gelukkig kent Nev deze man goed. Hij was niet te beroerd om speciaal voor Nev en diens moeder naar Ortaca te komen. Gelukkig maar! Het zal je maar gebeuren dat je noodhulp nodig hebt en alle artsen gelijktijdig vakantie hebben vanwege de feestdagen …

Sue was er dus helaas niet bij gisteren, maar Yasemin en wij konden met Alan en Janet meerijden. Zoals te doen gebruikelijk bracht iedereen een schotel mee en wat drank. Het werd weer een echte smulpartij met allerlei gerechten die je niet zomaar overal eten kunt. Heerlijk!
Ook het weer zat weer mee. Het blijft hier overdag zonnig en rond de 25 graden (in de schaduw wel te verstaan). Weer een gemêleerd gezelschap, alhoewel we steeds meer bekenden tegenkomen: Sengül, de vaste hulp van June, Yasemin, Alan & Janet, Yakup met zijn gezin en de twee jonge vrouwen die op het schildpaddencentrum werken. Verder waren er Tosca en Ali. Tosca hadden we al eens eerder ontmoet op het strand. Ze is een Duitse van 73, die zo’n 18 jaar geleden uit Duitsland is geëmigreerd om zich in Kisla te vestigen. Net als June is ze hondengek en heeft ze er doorgaans meer dan 10 om zich heen. Vandaar de wederzijdse sympathie. Inmiddels woont ze in Sarigerme, maar de twee houden duidelijk nog steeds contact. June had Abidin niet kunnen bereiken. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen, dat we hem niet echt gemist hebben. Wat we wel heel jammer vonden was dat ook Heike niet van de partij kon zijn; ze had al afspraken lopen over een otterinventarisatie in Akyaka. Waar June de zeeschildpaddenpatrones is in Turkije, is Heike dat voor de otter. June vertelde me een kostelijk (typisch June) verhaal over hun kennismaking in de 80’er jaren. Ik wil het jullie niet onthouden, want het is dolkomisch.

June, Heike en Thomas ontmoetten elkaar voor het eerst op een veerboot naar Rhodos. Heike en Thomas hadden hun hond bij zich en June zag hoe het beestje lag te trillen. En dus vroeg June wat er met de hond aan de hand was. Helemaal niets, die is prima in orde, was het verbaasde antwoord. Maar hoezo ligt hij dan zo te bibberen, dat is toch niet normaal? De verklaring was verrassend. De hond had een warm plekje boven de scheepsmotor op gezocht en werd dus getrild … Omdat het drietal de enige buitenlanders waren op de boot en dezelfde ongewone keuze gemaakt hadden om in Turkije te gaan wonen, raakten ze verder met elkaar in gesprek. Tegen de tijd dat ze bij Rhodos aankwamen, was er een verschrikkelijke storm opgestoken. Heike en Thomas kenden de weg niet op Rhodos, maar June, die er eerder geweest was, wist wel een hotelletje. Snel daarheen, dus. Het was koud in het hotel, geen verwarming aan. En dus belandde het drietal samen in één bed, met de hond als extra deken aan het voeteneind. Alles om het maar warm te krijgen / houden. De storm hield nog een tijd aan en steeds waagde één van hen zich naar buiten om iets te eten te bemachtigen. Om weer op temperatuur te komen, werd de buit in bed opgepeuzeld … Zo ontstond een intieme vriendschap, die niet meer stuk kan. Noch June, noch Heike en Thomas waren in die dagen actief als milieuactivist. Dat kwam later, voor June nadat ze voor het eerst op het Iztuzustrand de ei-afzetting van een carettavrouwtje aanschouwde en voor Heike en Thomas toen ze vlakbij hun huisje aan de rivier in Akyaka otters aanschouwden. Een prachtverhaal toch!