Celia & Henri, Caunos en Granaatappelsap

Ongeveer twee weken geleden maakten we kennis met Celia & Henri, twee Nederlanders die net als wij helemaal verslingerd zijn aan Dalyan. Ze kwamen hier zelfs al een paar jaar eerder dan wij en hopen hier in de toekomst ook langere tijd door te brengen. Daarom waren ze voor volgend jaar op zoek naar een huurwoning met absolute privacy en een fantastisch uitzicht. Ons straatje leek ze een leuke locatie en dus sprak Celia me aan, met hun vraag. Ons huisje vonden ze geweldig, maar wilden we het ook verhuren? Het huis van Rick & Lyn zou misschien ook kunnen; zouden onze buurtjes willen verhuren? Dat is erg onwaarschijnlijk, maar voldoende reden om het tweetal uit te nodigen en een babbeltje te slaan.

Celia & Henri zijn natuurliefhebbers en maken stevige wandelingen. Ze kennen veel plekjes waar wij ook komen en kennen ook plekjes die wij nog niet kennen. Andersom was dat ook het geval en dus gingen ze na hun eerste bezoek met een aantal tips de poort weer uit. We hebben ook wat gemeenschappelijke kennissen, zoals Alan & Janet en natuurlijk “Kaptan” June. Celia en Henri kunnen genieten van het eenvoudige dorpse leven en de bedoeninkjes van dorpelingen. Heel wat aanknopingspunten dus! We zijn elkaar de afgelopen weken nog een aantal keren onderweg tegen gekomen en bij één van die gelegenheden werden we verrast met een 4-tal puntgave, piepkleine olielampjes die ze op Caunos hadden gevonden. Niet voor het eerst, naar bleek. Ze hadden er op dezelfde plek al vele malen eerder olielampjes gevonden, miniatuurtjes van 1,5 - 3 cm in doorsnede. Verrassend! Mogelijk werden ze in een kerk gebruikt door gelovigen, want ze branden niet langer dan een half uurtje, weten we inmiddels. Voor gebruik in huis zijn ze dus volslagen ongeschikt. Uiteraard hebben wij op Caunos wel eens scherven opgeraapt, want er ligt heel wat “oud baksel” op de paden, maar dit hadden we nog nooit gezien. Toen we eergisteren weer voor het eerst sinds het bezoek van Lia & Wil in juni Caunos aandeden, hebben we dus iets beter gekeken. En jawel, we zagen meerdere olielamprestanten maar niet zulke mooie als die van Celia en Henri. Ik vond er één die redelijk gaaf was, dus ik was al apetrots.

Caunos was weer een belevenis. We werden al snel getrakteerd op een reuze scheltopusik (http://nl.wikipedia.org/wiki/Scheltopusik), een soort buitenmaat hazelworm van zeker 1,20 meter lengte en een diameter van een cm of 5. We hebben die kanjers wel eens vaker op Caunos en in Çandir gezien, maar ze laten zich moeilijk filmen of fotograferen. Dit keer hadden we mazzel. Het beest bleef doodstil liggen, zodat we ons zelfs even afvroegen of-ie dat misschien ook was. Dus na de eerste zes opnamen uitgezoomd, ingezoomd en vanuit verschillende hoeken, liep ik rustig op hem af in de hoop hem tot enige activiteit te bewegen. Het is maar zozo als een filmfragment van zoiets indrukwekkends tot een dia met geluid verwordt … We hadden wederom geluk. Nooit heeft een scheltopusik zich met zoveel gratie en gevoel voor richting naar een filmcamera voortbewogen. Dit exemplaar verdiende een Oscar! Zie: http://video.yahoo.com/video/studio
Uiteraard zagen we weer de nodige hardoens en rotsklevertjes, hoorden we het gekek-kek van boomkikkers en hoorden én zagen we ijsvogels en paarlustige landschildpadden. Wederom de moeite waard, dus!

Ook bij huis horen we de vanaf de eerste regenval regelmatige weer het geknots van de schilden, als een mannetje zich opdringt aan een vrouwtje. Ook de boomkikkers laten zich volop horen in de tuin, maar laten zich totnogtoe niet spotten. Integendeel ze spotten met ons, want als we ons richting geluid bewegen, houden ze prompt op met roepen. Niet leuk! Wél leuk was onze eerste eigen granaatappelsap-fabricage-sessie gisteren. Vorige week had Fedai gezegd dat Ayse ons zou helpen om nar eksisi (soort balsamico van granaatappel) te maken. Dat is er niet van gekomen, maar wel om granaatappelsap te maken. Daartoe snij je de granaatappel eerst in, breek je hem open en klop je met een stok de besjes eruit. Die gaan in een groot soort centrifuge, die ook gebruikt wordt voor het maken van yoghurt. Je filtert het sap uit om de bittere pitjes van de rest de scheiden en voilà … Dik 7,5 liter sap! Dat zou je kunnen inkoken tot nar eksisi maar dan blijft er minder dan 1 liter over. Zonde van al dat werk, want we zijn met zijn drieën uren bezig geweest om de besje eruit te krijgen. Toen we gisterenmorgen begonnen hadden we nog twee grote emmers en een zak met granaatappels staan, terwijl ik al een flinke ovenschaal met besjes kant-en-klaar had staan voor gebruik. Zo’n kilo of 12 aan bessen voor minder dan 1 liter granaatappelazijn … da’s echt zuur! Feitelijk zijn we geen echte granaatappelsap drinkers van nature, maar dit sap smaakt wel goed en delen we graag met mensen als Celia & Henri, die zich het versgemaakte sap gisterenmiddag ook goed lieten smaken. Marjon, hopelijk heb je er begrip voor dat we het risico niet lopen dat een fles in onze koffers gaat lekken …