Tuinfeest

Gisteren was Co jarig en hij wilde dat graag vieren met een tuinfeest. Oké, niks mis mee, maar hoeveel mensen daadwerkelijk zouden komen was me onduidelijk. Dat is lastig met de aankleding van de borrel, want hier is niet zo’n groot aanbod met betaalbare kant-en-klaar hapjes. Dus dan zelf maar aan de slag met een feta-walnoten dip, een wortel-walnotensalade, sigara börek (kaas sigaartjes), cacik en een door Co uitgekozen kip-meloensalade, die ik niet eerder klaar gemaakt had.

Het zat NIET mee!
Eergisteren had ik een deel van de Turkse meze al bereid. Dat ging redelijk op de sigara börek na. In Nederland gebruikte ik daar altijd üçgen yufka (driehoekig filodeeg) voor. Die is ietsje dikker dan de yufka hier en veel soepeler te verwerken. In Nederland maakte ik geregeld kaassigaartjes, want het is een lekkere, makkelijk te bereiden warme snack. Hier zie ik er steeds erg tegenop, want de yufka hier is 55-60 cm in diameter, veel dunner en stugger. Hij scheurt erg snel in, en dan kun je het uitgesneden driehoekje meteen weggooien want dan komt bij het frituren de vulling naar buiten. Ook eergisteren heb ik heel wat afgezucht voor mijn vulling tot sigaartjes gerold was. Als ik van Vietnamese huize was geweest,hadden mijn ouders me het huis uitgezet. Als loempiaroller was ik zeker afgekeurd!
Gisteren was het een graadje erger. Ik dacht dat Co een redelijk eenvoudig curry-recept had uitgezocht dat zonder al te veel problemen te maken was. Maar dat was een vergissing…
1) de ingrediënten
Galiameloen, die hebben we hier niet. Dan maar de meloensoort van hier.
Veldsla, geen Turks product. Een onooglijk, duur kropje ijsbergsla dan maar.
Yoghurtmayo, nou nee. Mayo ja, yoghurt ja, dan maar zelfs iets fabrieken.
Amandelschaafsel, hoezo? Amandelen volop, maar geen bewerkte, ook niet in de notenspeciaalzaak. Splijten met een mesje, zelf schaven, …? Mmm, da’s minder!

Voordat ik aan 2) de bereiding
toekwam, was mijn zin dus al wat minder.

Voor wie ooit op de gedachte komt: zelf amandelen proberen te splijten is echt niet te doen!
De het-moet-maar-meloen bleek zo laat in het seizoen één sappige pulpklieder. Uit laten lekken in een vergiet, hielp niet. Toen ik alle ingrediënten voorbereid had en het zaakje mengde, ontstond er dus een kledder-, en kleddernatte brei die in niets leek op de fraai ogende salade van het plaatje .
Het hele goedje dus nogmaals in een zeef omgekiept en opnieuw uit laten druipen. Er kwam zeker nog eens een halve liter vocht uitgedropen voor ik de salade door de tijd gedwongen toch maar in de uitgeholde meloen schepte. Mijn zin was toen echt op een dieptepunt en ik besloot maar een groot blik kant-en-klaar yaprak sarma (gevulde wijnbladeren) te gaan halen voor het geval mijn creatie ’s avonds fraai oneetbaar zou blijken.
Toen Kim & David bij binnenkomst het door hun toegezegde toetje aanreikten (een heerlijk soort tutti frutti van gedroogde vruchten en noten, bereid in port), heb ik ze dus maar meteen voorbereid door hun creatie ongetwijfeld het culinaire hoogtepunt van de avond zou worden en dat ik zo mijn bedenkingen had bij mijn eigen saladehap …
Dat bleek, gelukkig, niet helemaal terecht. Hoewel de salade inderdaad aan de natte kant was,was hij wel lekker. Desalniettemin was de fruitsalade inderdaad het culinaire hoogtepunt. Kim, de culinaire maestro van dit homopaar, is een lekkerbek en een geweldige kok. Zijn toetje zou in een toprestaurant niet misstaan!
Aan tafel met Sue ging het gesprek -zoals gebruikelijk- weer over nieuw beproefde recepten en recent beleefde culinaire hoogtepunten. Het is het 3-tal ook wel aan te zien …
Sue wist dat we onze keuken en deuren wilden lakken, en dus wilde ze graag even naar een kastdeurtje kijken dat Co bij wijze van proef in een zachte groentint gelakt heeft. We twijfelen alle twee of dat de juiste kleur is en daarom kwamen Kim & David met Sue mee naar binnen om er hun licht over te laten schijnen. Kim zei meteen: “saai, veel te vlak!”. Hij keek eens kritisch naar alle kleur- en gebrek-aan-kleur elementen in ons interieur en adviseerde een niet al te donkere tint metaalachtig grijs. Het zou de keuken meer deel uit doen maken van de kamer en hem een duidelijk accent geven. Het zou ook goed passen bij het marmeren keukenblad. Kim heeft een goed gevoel voor kleur en stijl, en we herkenden alle vijf wat hij bedoelde. Grijs, niet verkeerd!
Terwijl wij ons bezig hielden met kleur, zaten Nev, Kemal en Tahir stevig te bomen bij een fles raki.

Hoewel het erg gezellig was, waren de meeste gasten weer vroeg weg. Kim & David hebben een zware week met verplichte nummers. Nev is pas flink ziek geweest en is nog wat shaky, en Tahir had noodgewongen 9-jarige dochter Sude meegebracht omdat Esra met griep in bed lag.
We bleven dus met Kemal over. Hij was in zijn uppie gekomen, omdat Aysel haar boetiekje tot 12 uur open wilde houden. Daarna zouden we samen nog het glas heffen. Dat werden er meer dan één.
Het was rond drieën voor we het bed indoken … Vandaag wordt het een lui dagje, dus!
Na de afwas en een flinke opruim- en verhuisronde dook Co in de hangmat.
Vandaag wordt er niet gekookt, geschuurd, gegrond of geverfd. We kunnen we nog makkelijk leven van de kliekjes van het feest, en morgen of overmorgen gaan we opnieuw kleurenstalen bekijken.