Oversteek naar Meis en toen weer terug naar Dalyan

Eergisteren via Pinara naar Kas gereisd. Onderweg bij een mooi hellinkje een tussenstop gemaakt op 15 km voor Pinara. Eindelijk dan toch: de Valse Apollo! Zo ging Bernards wens alsnog in vervulling, al moest hij het wel met een viertal bijensteken bekopen. Agressieve bijtjes daar bij Kabaagac!
Ze hadden mij al eerder te pakken gehad en Bernard dacht toen nog dat ik me wat aanstelde, maar toen Co en hij eindelijk de juiste plek gevonden hadden kreeg ik mijn gelijk. Jé, wat een gemene krengen! Co een steek of vier, Bernard idem en ik “slechts” één. Alle drie hadden we last van een allergische reactie. Bernard moest gisteren zelfs naar de apotheek.
Na onze vlucht naar de opgraving Pinara gereden. Misschien niet de mooiste Lycische opgraving, maar wel heel imposant door zijn hoge ligging en zijn vergezichten. Je kunt er drie soorten graven zien, mooi bewerkte rotsgraven zoals bij Dalyan, een stuk of honderd grotgraven die een steile rotswand tot gatenkaas maken en het sarcofaagtype. Zie: http://www.lycianturkey.com/lycian_sites/pinara.htm .

Na ons bezoek aan Pinara naar Kas gereden, een mondain havenstadje van waaruit je naar het Griekse eilandje Meis kunt oversteken. ´s Avonds lekker een afscheidsdineetje genuttigd aan de haven. Onze gezellige vakantie met Bernard en Ria was bijna ten einde.
Gisterochtend na het ontbijt en een gezamenlijke kopje koffie, gingen we elk ons weegs. Co en ik naar Meis, Bernard en Ria naar Olympos en Çirali. Onze oversteek naar Meis zal ons nog lang heugen. Het was een schoolvoorbeeld van Turkse inefficiëntie. We moesten minimaal een half uur voor vertrek ons paspoort inleveren, om op de visalijst te staan. Die lijst werd voorgelezen door een douanier, maar dat duurde eindeloos. Na de eerste ronde, was er enige onrust. Was er iemand die met de auto het land waren binnen gekomen, want in dat geval moet de douane ook daar iets mee. Daarna klopte er weer iets niet. Er was een paspoort te weinig. Wie had er geen paspoort ingeleverd? Niemand die zich meldde. Alle paspoorten werden uitgedeeld en de procedure herhaald. Wie had er geen paspoort terug gekregen? Een oud dametje meldde zich. Ze had het paspoort daags tevoren ingeleverd en ook weer teruggekregen, omdat ze geen visum nodig had. Het lag nu in het hotel … Consternatie, want het moeke was bij haar dochters die dus wel een nieuw visum nodig hadden. De schipper beloofde dat er iemand met moeders naar het hotel zou gaan en dat ze daarna per vissersboot nabezorgd zou worden. OK, varen dan eindelijk!
Na 20 minuten waren we al op Meis. Zo´n korte oversteek, maar wat een verschil!
Meis is een gezellig kleurig Grieks eilandje, dat sinds enkele jaren leeft van visumtoerisme.
De schipper vertelde dat we om 2 uur weer terugvoeren. Heel veel tijd hadden we dus niet te besteden op het eiland, maar dan zouden we weer op een paas-christelijke tijd weer in Dalyan terug zijn, dachten we te optimistisch. Om half drie stonden we weer in Kas. Om kwart over drie hadden we onze paspoorten terug. Om half vier stonden we op het busstation, waar we drie kwartier moesten wachten op een bus naar Fethiye. Daar moesten we overstappen en dus opnieuw wachten op een bus naar Ortaca. In Ortaca moesten we … Al met al was het rond tienen voor we afgepeigerd thuis aankwamen … Dat doen we zo dus nooit meer, da´s wel duidelijk!