Een scooter gekocht

Het heeft even geduurd, maar we hebben nu eindelijk een scooter gekocht. Geen dure Honda, Yamaha of Kymko, maar ook geen Chinees superkoopje. We hebben gekozen voor Turks fabrikaat, een Kanuni, een middenklasser op scootergebied zullen we maar zeggen.

WIJ waren er gisteren na enig onderhandelen over de prijs redelijk snel uit, maar toen de Turkse bureaucratie nog …. Om 11:30 uur hadden wij onze keuze gemaakt, om 13:30 uur konden we terecht bij de verkeerspolitie, maar het was bij zessen voor we bij de garage weg konden rijden!

Volgens onze informatie (van politievriend Vahdettin en zijn collega's) konden we zonder verblijfsvergunning een scooter kopen. Nou nee dus … of nou ja, EIGENLIJK nee dus. Het kon niet, maar het kwam wel goed volgens de agent van de verkeerspolitie die kenteken en verzekering moest regelen. Voor het zover was kwam er wel Mehmet bey van de vreemdelingenpolitie aan te pas. Vreemd genoeg vertelde deze ons helemaal niets maar liet de uitleg over aan de man van de verkeerspolitie die in steno Turks praatte. Het fijne ontging me dus te enen male. Het was een hele vriendelijke agent, niks mis mee, maar wel één die niet snapt dat het echt niet helpt als je harder en sneller dingen herhaalt voor een buitenlander met beperkte kennis van de taal. Daarom Tahir gebeld en gevraagd of hij het gesprek even over kon nemen en kon uitleggen wat nu eigenlijk het probleem was en wat de oplossing die gevonden was. Eigenlijk kunnen we dus geen scooter kopen op basis van onze visa, maar als Co tenminste een hikamet voor een half jaar nam, kon het -na ruggespraak van Mehmet bey met een vriendje in Mugla- dan toch. Mehmet bey vertrouwt erop dat Co ook inderdaad een verblijfsvergunning neemt … Het laatste woord is daar in Huize Je maintiendrai nog niet over gezegd, vrees ik.

Heerlijk temperatuurtje gisteren toen we zwetend en wel uuuuren zaten te wachten in het kantoor van de verkeerspolitie. Toen we terug naar huis reden, was dat wel anders …
Bbbbrrrr, zei de scooter en wij dus ook!