Onbedoelde verrassingen

Deze week wat achterstallige dingetjes proberen te regelen die door Co zijn ziekte waren blijven liggen: uitstelaanvraag van belastingaangifte en het aanvragen van een Bewijs van in Leven Zijn (Attestatie Vitae). Maandag eerst naar de Belastingdienst gebeld om uitstel voor het invullen van de belastingpapieren te vragen. We laten dat namelijk al jaren naar tevredenheid door een FNV belastingman doen en wilden dat ook dit jaar in mei laten doen, als we twee weekjes in NL vertoeven. Wat schetst onze verbazing … we kunnen/hoeven geen uitstel aan te vragen, want als je geëmigreerd bent krijg je een M-formulier en dat hoeft pas 1 juli ingeleverd te zijn.

Zo kom je nog eens ergens achter! We wisten uiteraard wel dat we uit de gemeente Waalre waren uitgeschreven, maar niet dat we uit Nederland waren uitgeschreven en als geëmigreerd te boek stonden. Dat was het 1e jaar onze bedoeling ook nog niet en dat hebben we op het gemeentehuis van Waalre vorig jaar mei ook duidelijk uitgelegd. Kennelijk heeft daarbij een miscommunicatie plaatsgevonden. Om van ons internetabonnement bij HetNet af te komen moesten we namelijk ons adres buiten NL opgeven. Ons postadres in NL was daarvoor niet voldoende. Volgens de baliedame van toen was het geen probleem dat er een Turks adres opgenomen werd, de gemeente behield namelijk toch al onze gegevens. Tja … geëmigreerd dus zonder dat we ons dat realiseerden. Mmmm.
Op zich zou dat nog niet eens zo’n probleem zijn, ware het niet dat we voor de uitbetaling van een lijfrentepolis later dit jaar een Bewijs van in Leven Zijn nodig hebben en dat wordt dus uitgegeven door de gemeente waar je ingeschreven staat ...

Aiiii, ik zag het al helemaal voor me: ik in mijn beste Turks bij een gemeentelijke koddebeier vragen of die een officieel briefje wil typen waarin staat dat Co (hier naast me) in Dalyan woont en leeft. En dan zo’n blik van “Die dame heeft ze niet allemaal op één rijtje”.
Daarom de gemeente Waalre gebeld en ja, het was zoals ik al vreesde … Ze kunnen niets voor ons betekenen. We zouden kunnen proberen of iemand zou willen proberen ons op afstand op zijn/haar adres in Nederland zou willen inschrijven en ook nog dat Bewijs van in Leven Zijn voor ons bij de betreffende gemeente regelt. Misschien dat een gemeente daar uit medeleven met de betrokkenen wel aan mee zou willen werken … Ik had het even niet, toen ik dat hoorde!
Co zag me flippen en wist me te overtuigen dat we eerst maar eens een eind moesten gaan fietsen en wandelen; het was geweldig wandel en filmweer! OK, richting Okçular gefietst dus en nog een keer naar Kocadere om te kijken wat er zoal stond te bloeien. Dat was een traktatie die me goed deed. Één anemonenzee, affodil, geelster, een grootbloemig soort speenkruid en tot onze verrassing ook een fritillariasoort: f. carica. Ook fladderden er wat voorjaarsvlinders zoals atalanta, kleine vos, citroenvlinder en witjes. Leuk!
Op de terugweg naar huis even bij Rico en Joli binnengewipt, in de hoop dat die ons een tip zouden kunnen geven over ons Bewijs van in Leven Zijn probleem. Bingo! Rico heeft jaarlijks zo’n bewijs nodig en heeft dit eerst bij het consulaat in Marmaris gehaald en vorig jaar zowaar in Dalyan! Zonder afgevoerd te worden door mannen in witte jassen … Wie had dat durven hopen.
Vandaag op advies van Joli even bij Faz binnengewipt, zodat deze mogelijk per telefoon wat voorwerk zou kunnen doen. Faz belde eerst naar Rico hoe dat document op zijn Turks heet, want Faz kende het bestaan van zo’n document ook niet. Rico wist de kopie niet te vinden, maar wist na een telefoontje naar een kennis te vertellen dat het op zijn Turks een Yas Belgesi heet. Op dat moment was Faz al op fototocht voor een klant en dus trokken we er vanmiddag maar zelf op uit. Helaas pindakaas: de betreffende ambtenaar was niet op het kantoor. Over een uurtje terugkomen … Turkse uurtjes duren doorgaans wat langer, ook nu, maar de ambtenaren waren alleszins bereid ons te helpen en mee te denken. Zo’n “ik besta echt”- formulier is er in vele talen, maar wordt meestal aangeleverd door degene die het verzoek doet. Gelukkig bracht een telefoontje naar de Vreemdelingenpolitie uitkomst. Mehmet bey, die ons al eerder met de verblijfsvergunning geholpen heeft, kan ons morgen ook hiermee uit de brand helpen. Scheelt toch weer een tocht op en neer naar Marmaris! Morgen dus naar Ortaca op “ik besta echt”-jacht.
Vanochtend overigens nog een paar leuke en indrukwekkende filmpjes over Yuvarlakçay gezien op de speciale website:

De protestmars naar Köycegiz met duizenden sympatisanten: http://www.vimeo.com/9157293
De vermakelijke Yuvarlakçay rap: http://www.vimeo.com/9507840
De “heldenmoed” waarmee Yasemin en Sonja Plataan 23 met hun lijf en leden hebben beschermd: http://www.vimeo.com/9158547