Gisteren lente, vandaag weer winters takke-weer!

Na een paar zonnige dagen is het vandaag weer echt takkeweer. De regen komt er op zijn Dalyans slechtst weer met bakken uit. De meesjes en roodborstjes zijn duidelijk blij dat onze houtopslag overdekt is en schuilmogelijkheid biedt voor deze wolkbreuk.
We hebben inmiddels een zwembad in de tuin zonder daar moeite voor te hebben hoeven doen!

Gisteren was dat wel even anders. ’s Ochtends eerst boodschapjes gedaan op de markt, daarna op de fiets richting Gölbasi. Het is de eerste keer dat Co verder fietst dan het dorp. Het is dus even een proef van wat kan. Gölbasi is een stuk dichter bij dan Okçular, waar we eigenlijk naar toe wilden. Dat bewaren we voor een volgende gelegenheid, als deze fietstocht goed verloopt. We weten dat we bij Gölbasi kunnen uitrusten en dat Arif of Ali ons ook thuis kan afzetten, als dat nodig mocht zijn.
We fietsen met een omweggetje door het landelijke deel van Arikbasi, de wijk waar we wonen. Hoewel het pad hier en daar erg slecht is, gaat het fietsen Co goed af. We stallen de fietsen bij Gölbasi maar gaan eerst nog een stukje wandelen op wat we het landje van Nev zijn gaan noemen.
We komen er al jaren om boomkikkertjes, vlinders en libellen te filmen, maar weten pas sinds oktober dat het van de politieagent is die we al jaren geleden op weg naar Iztuzu hebben leren kennen. In de loop der jaren hebben we Nev regelmatig ontmoet, samen thee geleut en veel gekletst. Pas in oktober kwamen we er achter dat hij de partner is van Sue, de Australische met wie we samen in de Natuur- en Milieugroep zitten en die ook tot onze vriendenkring is gaan behoren. Toen we samen naar onze Dvd’s keken, ontdekten we op wiens land we al jaren clandestien rondstruinen.

Zo ook gisteren. Er was nog niet heel veel te zien, maar toch kondigde het voorjaar zich al aan met anemoontjes, bijtjes en geelster. Leuk! Gisteravond een e-mail gestuurd naar Sue. Aangehecht de foto’s van wat ze op Nev’s landje aan lentepracht mist, met het verzoek of ze de foto’s vanuit Australië door kan sturen naar Nev, wiens e-mailadres we niet hebben :-)

Naderhand lekker op de koffie bij Arif. Terwijl we bijkletsen, worden we gebeld door de kacheldealer. De pijpen zijn binnen. Mooi! Hij ratelt in het Turks verder en dus ontgaat me van alles. Als ik na twee verzoeken om “yavas yavas” wanhopig richting Arif kijk, neemt hij het telefoongesprek van me over. ’s Avonds worden de kachelpijpen afgeleverd, vertelt hij, tegen een bedrag van 90TL. Tenminste als we dan thuis zijn. Dat zijn we, hoe eerder hoe liever!

Het was al te mooi om waar te zijn … ’s Avonds komt een man op zijn scootertje de pijpen afleveren. Als Co de pijpen in het schuurtje wil leggen, stel ik voor eerst te controleren of het wel de goede zijn. Voorgevoel, zullen we maar zeggen … Terecht dus, verkeerde diameter! Als ik de man het e-mailberichtje laat zien met de bestelling, belt hij zijn baas. Die beweert dat er geen originele pijpen van 150 mm in diameter zijn. Ik zeg dat dat me stug lijkt als de pijpaansluiting van de kachel zelf 150 mm is. Dan ratelt hij een stuk af, weer veel te snel om te begrijpen wat er maandag gebeuren gaat. We besluiten Tahir te bellen, die na een paar minuten ter plekke komt kijken wat er aan de hand is.
Ondertussen kijk ik op het internet of er meer Prity’s zijn met een pijpaansluiting van 150 mm. Ja dus; het merendeel heeft inderdaad een diameter van 130 mm maar er zijn er ook van 150 mm. Tahir belt de kacheldealer en vertelt hem wat ik hem heb laten zien en dat hij sterk vermoedt dat de fabriek stomweg de verkeerde geleverd heeft of dat er verloopstukken moeten zijn. Een fabriek maakt geen kachels waarvoor geen passende pijpen bestaan … OK, dat klinkt aannemelijk. Maandag belt de dealer naar de fabriek en laat hij de juiste pijpen of een pijpverloopstuk bij Tahirs showroom afleveren. Met een beetje geluk (hoewel een beetje?), kan onze “Prity” vanaf woensdag nog iets meer dan alleen maar mooi wezen en kunnen we onze vrienden in het vervolg een echt warm welkom heten.