Koud maar tevreden!
Door: Maria Jonker
Blijf op de hoogte en volg Maria
05 Februari 2010 | Turkije, Dalyan
We hebben de afgelopen week flink gewandeld, een beetje gefietst en stevig geklust. De oude open haard is aangepast en ziet er prima uit met onze voor Turkse begrippen superdure design kachel. Dat is dan het positieve deel van het verhaal, want echt warm hebben we het er niet bij!Deze kachel moet duidelijk helemaal vrij staan. In de huidige situatie blijft de warmte in de schouw hangen en straalt nauwelijks de kamer in. Gisteren hadden we het zo koud, dat we behalve de kachel ook nog twee elektrische radiators aan hadden staan in de kamer …
’s Middags naar Aysel en Kemal gewandeld. Die hebben zo’n onooglijk bruin gevaarte van het type waarvan wij gezworen hebben dat het nooit ons huis inkomt. Niet eens zo groot ding, maar behalve superlelijk toch ook wel heeeeerlijk warm. Als Kemal voorzichtig informeert naar de kachel en onze ervaringen beluistert, vertelt hij dat hij daar al bang voor was. Hij had ons niet meteen willen ontmoedigen toen hij van onze plannen hoorde, maar had zo zijn bedenkingen. Door schade en schande wijs geworden, bleek … We worden geplaagd met onze dure smaak en de lachers zijn niet van de hand, als Co zegt dat schoonheid ons primaire selectiecriterium is en blijft. Dat een kachel ook nog warmte zou moeten geven is bijzaak. Maaare … de uitnodiging om in hun behaaglijk warme appartementje mee te eten, hebben we toch enthousiast aangenomen. Gezellig en warm en dan ook nog echte lahanasoep, kisir, gezond groenvoer en een dorade erbij, zeg daar maar eens nee tegen!
Het was rond elven voor we naar huis toe liepen. Meteen naar bed dus, was vandaag zouden Tahir en Esra ons al om 6:30 uur oppikken.
Vandaag zijn we met hen beiden naar het staatsziekenhuis van Mugla gegaan voor controle. Vooraf hadden we daar al een goed gevoel bij, want Co voelt zich duidelijk stukken beter en heeft veel meer energie dan één van beiden vooraf had durven hopen. We hadden er dus wel vertrouwen in dat de bloedwaardes dit keer “dikke mik” zouden zijn.
Eerst een nummertje trekken voor de polikliniek en bij de balie de papierhandel van de verzekering inleveren. Mooi dat dit via een EU-111 formulier nu moeiteloos kan, want al met al is Co voor Turkse begrippen best een dure patiënt geweest. Alle kosten van het staatsziekenhuis worden nu rechtstreeks bij de ziektekostenverzekering gedeclareerd. De kosten van de twee particuliere ziekenhuizen en van de medicijnen moeten we zelf voorschieten.
Als we bijna aan de beurt zijn, staan we vreemd te kijken bij de gang van zaken. Poliklinische controle blijkt in Mugla lopende band werk. Mensen die toch van heinde en verre komen, staan binnen een mum van tijd weer buiten. Zo snel dat we niet begrijpen hoe ze in zo’n korte tijd iets zinnigs hebben kunnen bespreken. Als wij aan de beurt zijn, snappen we hoe dat kan.
Hoewel de internist ons uiterst hartelijk te woord staat, STAAN wij hem letterlijk ook te woord.
Stoelen voor patiënten of hun begeleiders zijn er geen. Na onze info over wat goed en minder goed gaat (ca. 1 minuut), bekijkt hij de uitslagen van de laatste onderzoeken en zet wat kruisjes bij de zaken die in bloed en urine onderzocht moeten worden. Wachten op een uitslag hoeft niet; dat neemt hij ’s middags wel met Esra door en die kan ons op haar beurt dan wel weer bijpraten. Dan hebben wij even mazzel en al die anderen voor ons dus niet. Waarschijnlijk moeten ze een paar uur in het ziekenhuis wachten en vanmiddag terugkomen voor een uitslag of vervolgafspraken en -onderzoeken. Wij zijn binnen 3 minuten + de tijd die nodig zijn voor de plas en de prik weer klaar.
We maken onderweg met Tahir nog een ontbijtstop, want Co moest nuchter naar het ziekenhuis komen. Al rijdend vertellen we Tahir dat zijn eerdere suggestie om reflectieschermen rondom de kachel te plaatsen niet geholpen heeft en dat we de kachel nu tijdelijk vóór de schouw willen plaatsen i.p.v. erin. Na het stookseizoen gaat de schouw -hoe mooi ook- tegen de vlakte! Het is nu alleen een probleem om pijp en kniestukken van de juiste diameter te vinden, want de standaardpijpen in Dalyan zijn allemaal 130 mm i.p.v. 150. Hij vertelt dat hij wel een winkel weet, waar ze kachelpijpen precies op maat maken, maar helaas … ook daar klopt de diameter niet.
Vanmiddag dus maar telefonisch originele Prity pijp besteld bij de leverancier van de kachel. We moeten nog wel even geduld hebben … het kan 1 weekje duren!
Vanavond zijn Tahir, Esra en Sude nog even binnen gewipt. Ons gevoel klopte, de bloedwaardes zijn werkelijk heel veel beter. De sedimentatie 30 min. is nog maar 3 mm, tegenover 38 bij opname. Ditmaal dus heel netjes binnen de referentiewaarden 0-20 mm! De 1 uur sedimentatie nu 7, tegenover 104 mm op 8 januari. De CRP waarden, waaraan je kunt aflezen wat het effect van medicatie op ontstekingen is, is van 14,9 mg/dl verminderd tot 0,428. Ook keurig binnen de referentiewaarden van 0,000 - 0,800. De dokter stond er ook echt bij te glimmen, zei Esra, toen ze de waarden samen doornamen vanmiddag. Het LDL cholesterol is met 141,00 mg/dl (3,62 mmol/l) acceptabel, vindt de internist. Medicatie is niet nodig, doordacht di-eten wel verstandig.
Eerder al zei de oogarts dat Co met zijn cholesterolwaarden een verhoogd risico op hart- en herseninfarct liep. Dat klinkt toch net even anders …
Regelmatig dorades-uit-de-oven, dus … getsie!
’s Middags naar Aysel en Kemal gewandeld. Die hebben zo’n onooglijk bruin gevaarte van het type waarvan wij gezworen hebben dat het nooit ons huis inkomt. Niet eens zo groot ding, maar behalve superlelijk toch ook wel heeeeerlijk warm. Als Kemal voorzichtig informeert naar de kachel en onze ervaringen beluistert, vertelt hij dat hij daar al bang voor was. Hij had ons niet meteen willen ontmoedigen toen hij van onze plannen hoorde, maar had zo zijn bedenkingen. Door schade en schande wijs geworden, bleek … We worden geplaagd met onze dure smaak en de lachers zijn niet van de hand, als Co zegt dat schoonheid ons primaire selectiecriterium is en blijft. Dat een kachel ook nog warmte zou moeten geven is bijzaak. Maaare … de uitnodiging om in hun behaaglijk warme appartementje mee te eten, hebben we toch enthousiast aangenomen. Gezellig en warm en dan ook nog echte lahanasoep, kisir, gezond groenvoer en een dorade erbij, zeg daar maar eens nee tegen!
Het was rond elven voor we naar huis toe liepen. Meteen naar bed dus, was vandaag zouden Tahir en Esra ons al om 6:30 uur oppikken.
Vandaag zijn we met hen beiden naar het staatsziekenhuis van Mugla gegaan voor controle. Vooraf hadden we daar al een goed gevoel bij, want Co voelt zich duidelijk stukken beter en heeft veel meer energie dan één van beiden vooraf had durven hopen. We hadden er dus wel vertrouwen in dat de bloedwaardes dit keer “dikke mik” zouden zijn.
Eerst een nummertje trekken voor de polikliniek en bij de balie de papierhandel van de verzekering inleveren. Mooi dat dit via een EU-111 formulier nu moeiteloos kan, want al met al is Co voor Turkse begrippen best een dure patiënt geweest. Alle kosten van het staatsziekenhuis worden nu rechtstreeks bij de ziektekostenverzekering gedeclareerd. De kosten van de twee particuliere ziekenhuizen en van de medicijnen moeten we zelf voorschieten.
Als we bijna aan de beurt zijn, staan we vreemd te kijken bij de gang van zaken. Poliklinische controle blijkt in Mugla lopende band werk. Mensen die toch van heinde en verre komen, staan binnen een mum van tijd weer buiten. Zo snel dat we niet begrijpen hoe ze in zo’n korte tijd iets zinnigs hebben kunnen bespreken. Als wij aan de beurt zijn, snappen we hoe dat kan.
Hoewel de internist ons uiterst hartelijk te woord staat, STAAN wij hem letterlijk ook te woord.
Stoelen voor patiënten of hun begeleiders zijn er geen. Na onze info over wat goed en minder goed gaat (ca. 1 minuut), bekijkt hij de uitslagen van de laatste onderzoeken en zet wat kruisjes bij de zaken die in bloed en urine onderzocht moeten worden. Wachten op een uitslag hoeft niet; dat neemt hij ’s middags wel met Esra door en die kan ons op haar beurt dan wel weer bijpraten. Dan hebben wij even mazzel en al die anderen voor ons dus niet. Waarschijnlijk moeten ze een paar uur in het ziekenhuis wachten en vanmiddag terugkomen voor een uitslag of vervolgafspraken en -onderzoeken. Wij zijn binnen 3 minuten + de tijd die nodig zijn voor de plas en de prik weer klaar.
We maken onderweg met Tahir nog een ontbijtstop, want Co moest nuchter naar het ziekenhuis komen. Al rijdend vertellen we Tahir dat zijn eerdere suggestie om reflectieschermen rondom de kachel te plaatsen niet geholpen heeft en dat we de kachel nu tijdelijk vóór de schouw willen plaatsen i.p.v. erin. Na het stookseizoen gaat de schouw -hoe mooi ook- tegen de vlakte! Het is nu alleen een probleem om pijp en kniestukken van de juiste diameter te vinden, want de standaardpijpen in Dalyan zijn allemaal 130 mm i.p.v. 150. Hij vertelt dat hij wel een winkel weet, waar ze kachelpijpen precies op maat maken, maar helaas … ook daar klopt de diameter niet.
Vanmiddag dus maar telefonisch originele Prity pijp besteld bij de leverancier van de kachel. We moeten nog wel even geduld hebben … het kan 1 weekje duren!
Vanavond zijn Tahir, Esra en Sude nog even binnen gewipt. Ons gevoel klopte, de bloedwaardes zijn werkelijk heel veel beter. De sedimentatie 30 min. is nog maar 3 mm, tegenover 38 bij opname. Ditmaal dus heel netjes binnen de referentiewaarden 0-20 mm! De 1 uur sedimentatie nu 7, tegenover 104 mm op 8 januari. De CRP waarden, waaraan je kunt aflezen wat het effect van medicatie op ontstekingen is, is van 14,9 mg/dl verminderd tot 0,428. Ook keurig binnen de referentiewaarden van 0,000 - 0,800. De dokter stond er ook echt bij te glimmen, zei Esra, toen ze de waarden samen doornamen vanmiddag. Het LDL cholesterol is met 141,00 mg/dl (3,62 mmol/l) acceptabel, vindt de internist. Medicatie is niet nodig, doordacht di-eten wel verstandig.
Eerder al zei de oogarts dat Co met zijn cholesterolwaarden een verhoogd risico op hart- en herseninfarct liep. Dat klinkt toch net even anders …
Regelmatig dorades-uit-de-oven, dus … getsie!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
