Foreign Residents Group / Suikerfeest

Afgelopen dinsdag gegeten bij Gillian, een van de vrijwilligers van de Foreign Residents Group. Gillian is al 73, maar neemt nog graag actief deel aan het openbare leven. Vanwege haar Engels – Nederlands – Duitse taalachtergrond, heeft ze aangeboden samen met mij vertaalwerk te doen voor de FRG groep. Alle documenten worden nu in het Engels opgesteld, maar de groep wil graag ook de Duitse en Nederlandse inwoners erbij betrekken en daarvoor blijken vertalingen echt nodig. Dinsdagavond komt daar niets meer van terecht, want na het etentje is Gillian opgebrand. Ze is die dag op pad geweest omdat ze een huis wil kopen en heeft ’s middags de dierenarts opgetrommeld, omdat een van haar poezen een flink opgezet verstuikt pootje heeft. We spreken daarom af om donderdag bij ons thuis een Duitse vertaling te maken van een Vragenlijst over Inbraken in Dalyan in de afgelopen 2 jaar.

Zo gezegd, zo gedaan. Op donderdag komt Gillian rond elven aangefietst. Ze is opgewonden, want ’s middags heeft ze een afspraak bij een advocaat om een voorlopig koopcontract te tekenen. We werken een uurtje aan het document en dan is het tijd om naar het dorp te gaan.
’s Avonds belt ze me in paniek op. Ik moet meteen komen. Haar laptop krijgt geen verbinding meer met het internet en ze denkt dat dit komt, omdat ze (zonder succes) geprobeerd heeft ’s ochtends op ons netwerk in te loggen. Ik vertel haar dat ik toch echt eerst mijn schilderwerk afmaak en over een uurtje langs kom, maar dat ik natuurlijk niet kan garanderen dat ik haar probleem op kan lossen.
Een uurtje later fiets ik naar haar toe. Eerst de internetinstellingen bekeken, maar zonder resultaat. Toen het ADSL kastje bekeken; in en uitgeschakeld want “verbinding hebben” zegt hier niet alles weet ik inmiddels uit eigen ervaring. De simpele tip van Tahir heeft bij Gillian echter geen effect.
Er brandt ook geen internetlichtje op de router… “O, maar de telefoon doet het ook al niet”.
Dat verklaart veel! Ik kijk naar de splitter. Niks mis mee. Dan naar de driepuntsstekker van de telefoonaansluiting. Die ligt open en ziet er behoorlijk aftands uit … maar daar kan het niet aan liggen volgens Gillian. Ik denk daar toch echt anders over. Ik haal de stekker los en bekijk ’m eens goed. Er liggen toch geen draden los, dus ik steek hem terug. Vervolgens bel ik Gillian met mijn mobiel en jawel, de telefoon gaat over … Dan zal het internet het nu ook wel weer doen! Gillian kijkt zuinig en gelooft er niets van, maar ik heb gelijk: het probleem is (voorlopig) opgelost.
Toch voor de zekerheid maar een nieuwe stekker aanschaffen, Gillian! “Ja maar die hebben ze hier niet in Dalyan …” “Echt wel, zo ernstig is het hier ook weer niet gesteld!”
Als ze me sluw vraagt “Maar waar dan?”, realiseer ik me dat ze me voor haar karretje dreigt te spannen. Ik beperk me dus tot een aantal suggesties van winkels waar ze grote kans heeft te slagen, en raad haar aan de stekker mee te nemen. Inwendig moet ik lachen. De sympathieke 73-jarige doet me met haar gemanipuleer even denken aan mijn vader die ook selectief dingen wél of niet kon, al naar gelang hij ze leuk vond of niet. Het kopen van een telefoonstekker behoort duidelijk niet tot haar favoriete bezigheden …

Vandaag op de zaterdagmarkt boodschappen gedaan. Veel vaste standhouders zijn er vandaag niet, want morgen begint het Suikerfeest. Waarschijnlijk vinden ze de voorbereidingen daarvoor belangrijker nu het qua toerisme ook wat slapjes is. Op de markt treffen we wel opvallend veel bekenden: buurman Durmus en buurvrouw Fatma, onze favoriete bouwvakkers Kudret en Hassan, Susan van de Natural Environment Group en Ahmet Altan van de Turkse tegenhanger.
We doen ook wat laatste inkopen voor onze eigen Suikerfeestplannen. Morgen of overmorgen wippen we even binnen bij Tahir en Esra, en maandagmiddag brengt Tahir ons naar Ortaca waar we een lange-afstandsbus nemen naar Aksaray. We hebben met onze vrienden Vahdettin en Sema afgesproken dat we ze graag bij hun familie daar willen ontmoeten om het staartje van het Suikerfeest mee te pikken. We zijn van harte welkom en natuurlijk kunnen we bij de familie logeren. Helaas moet Vahdettin zelf werken. Dat is het nadeel van het politievak!
Het is al weer 3 jaar geleden dat we `onze Turkse familie´ voor het laatst in Silifke ontmoetten en we zien er dus naar uit om in ieder geval Sema, Kagan en Beyza weer te zien. Hopelijk lukt het ons volgend jaar om - na een (vakantie)tussenstop in Capadocië – het gezinnetje een keer in Kirsehir op te zoeken. De busreis naar Aksaray duurt maar liefst 16,5 uur. Die naar Kirsehir nog een paar uur langer … Dit lijkt dus een uitgelezen kans nu Sema en de kinderen nog vakantie hebben, want op de 28e beginnen hier alle scholen weer.
Vanmiddag ook de 1e bijeenkomst gehad van de Natural Environment werkgroep. Het gezelschap is gemêleerd: organisatietalenten, milieuactivisten en natuurliefhebbers. We zijn met name geïnteresseerd in Janet, de partner van Alan Fenn die een natuurwandelgids over Okçular heeft geschreven. Mogelijk kunnen we iets voor elkaar betekenen. We zien dan ook uit naar de diapresentatie die Alan volgende week vrijdag zal geven in de Kral Bahçesi, de theetuin met uitzicht op de koningsgraven.