Op reis

Na een paar maanden hard werken, vonden we dat we vakantie verdiend hadden. We hebben een auto gehuurd en zijn er een paar daagjes opuit getrokken. Co had Patara voorgesteld, ik het Bafameer. We waren er nog niet helemaal uit, maar Aysel vroeg of we -als we toch naar Bafa gingen- voor haar wat stukjes huisvlijt uit Heraklion mee wilden brengen. Een klant die daar onlangs geweest was had een superleuk sjaaltje om, die daar massaal te koop aangeboden worden voor wel 5 lira, zeg 2 euro. De sjaaltjes zijn als accessoire zo bijzonder, dat ze ze makkelijk voor het dubbele kan verkopen. Konden we 50 stuks meebrengen? Naar het Bafameer dus, een plek waar we in 1994 op onze eerste reis naar Turkije een nacht en dag doorgebracht hadden en later in 2000 (?) nog een keer een dag.

We besloten vanuit Akyaka te proberen een kustweg te volgen. Op kaart een grijzig dun streepje, maar de moeite van het proberen waard. Het bleek een prachtige kustroute door een vrijwel verlaten gebied met een prachtige kustlijn en mooie kiezelstrandjes voor ons alleen. Daar hebben we uiteraard ook even gebruik van gemaakt voordat we doorreden naar het Bafameer.
Kapikiri (meestal aangeduid als Heraklion naarde oude stad die hier ligt) heeft inmiddels het toerisme ontdekt en hoopt daar een super-de-luxe slaatje uit te slaan. De pensionprijzen staan er geen verhouding tot de gangbare prijzen in Turkije of de kwaliteit van wat geboden wordt. We hebben dan ook heel wat HAYIR’s en FAZLA PAHALI’s gerepliceerd, waarop pensionhouders doodleuk antwoordden dat Heraklion nu eenmaal duur is. De aanhouder wint; we vonden een leuk pensionnetje bij een allerhartelijkste familie voor een alleszins redelijk bedrag: 90 lira voor twee personen, incl. ontbijt en avondmaaltijd. En de dames in de familie maakten ook nog sjaaltjes, wat wil je nog meer?

Het Bafameer en de oude Karische stad Heraklion zijn prachtig, maar het kwik bleek juist op de dag van ons vertrek ineens zo’n graad of zeven hoger op te lopen … Da’s niet lekker op een opgraving! Nu zeg ik wel “opgraving”, maar het leuke van Heraklion is dat het niet is opgegraven. Alles ligt zoals de natuur het heeft toegedekt, overgroeid, etc. en dat maakt het wat spannender dan de meeste historische steden. De tweede dag van ons verblijf had Co het ’s middags niet meer. We wilden aan de westzijde van het meer langs de Grote Meander lopen, maar de temperatuur speelde Co parten. In plaats daarvan zijn we dus met de auto over een hoogwaterdijk gereden (met bijenetertjes) en over een zandpad langs de noordoever gereden. Landschappelijk prachtig en er zaten volop watervogels. Het bleek dat niet alleen Co last had van de hitte; dat gold ook voor wat vee dat voor de verandering in het meer aan het grazen was.

Zaterdag, laat middag stelde Co voor naar het Nationaal Park van de Grote Meander te rijden. Ook een plek die we in 1994 hebben aangedaan en de moeite van een tweede bezoek waard was. Helaas moesten we van daar uit naar Priene rijden voordat we een slaapplaats vonden. De volgende ochtend stelde Co voor om een van de prachtige stranden van het Samsundag Nationaal Park op te zoeken. In 1994 was het strand dat hij voor ogen had een droom, met volop schaduwplekken en volkomen verlaten. Een mooie herinnering … , juist ja.
De twee stadjes die er net voor lagen -Güzelçamli en Davutlar- herinnerden we ons duidelijk niet. Als ze er destijds lagen, waren het waarschijnlijk nog kleine dorpjes en niet de foeilelijke betonmassa die we nu aantroffen. Bij de ingang aangekomen, troffen we een file. Niet eens zo’n lange, maar Co zijn herinnering was toen al zodanig verstoord dat hij onmiddellijk om wilde keren. Terwijl we net zo’n 40 tot 45 km gekard hadden om er te komen... Dat schetst een beetje hoe Co uitzag naar het strand van zijn herinnering. In plaats van een rustige ochtend aan het strand door te brengen, hebben we dus km gevreten om weer een rustig strandje tussen Akyaka en Ören op te zoeken. Na een paar rustige uurtjes zijn we verder gereden naar Akyaka, waar we neerstreken op een terrasje aan de rivier. Waarschijnlijk heeft Co daar een naschok van de aardbeving gezien, maar hem niet als zodanig herkend. Ik zelf heb helemaal niets gemerkt.

Maandag lazen we en hoorden we pas dat er een stevige aardbeving had plaatsgevonden. Het schijnt hier en daar in huizen in Dalyan gerinkeld en geschommeld te hebben. We hebben gehoord dat een vriendin van een Nederlandse kennis zo de schrik te pakken had, dat ze het liefst meteen weer in het vliegtuig gestapt was.
Wij hebben er geen centje pijn van geleden. Bevingen komen hier eigenlijk wel jaarlijks voor. Kennelijk was deze wel heftiger dan de meeste. June kan zich niet heugen ooit zo’n heftige beving in Dalyan te hebben gevoeld.