Yuvarlakçay & Okçular

Gisteren hebben we samen met Aysel en Kemal een gezellige middag doorgebracht op het terrein van Topgözü aan de Yuvarlakçay. De bijeenkomst was georganiseerd door Murat Demirci, de motor achter het Platform ter Bescherming van de Yuvarlakçay. De picnick met de dorpelingen was bedoeld als herdenking van het begin van de acties tegen de komst van een waterkrachtcentrale. De centrale met een capaciteit van minder dan 4MW zou de dorpelingen van 6 onderliggende dorpen brodeloos zou hebben gemaakt ... ZOU , want het project is gelukkig afgeblazen. Het was de eerste keer in de geschiedenis van het moderne Turkije dat dorpelingen met succes de bouw van een waterkrachtcentrale hebben weten tegen te houden. Helaas ging daaraan wel een beschamende illegal kap aan vooraf. Op 15 december is het precies twee jaar geleden dat 23 monumentale platanen het loodje moesten leggen en een helling ontdaan werd van zijn volwassen pijnbomen. Zie de affiche met foto’s genomen op 12 december en op de 15e ... Om te janken!

Murat had ons persoonlijk een uitnodiging gestuurd voor de bijeenkomst en ook Aysel bleek ervan te weten. Waarschijnlijk via Berna, die als advocate van het Platform pro deo de processen heeft gevoerd en nu een goede klant van Aysel bijstaat. Hoe dan ook, Aysel wilde nu eindelijk wel eens met eigen ogen zien waar Co en ik steeds over verteld hebben. Ze was maar één keer eerder aan de Yuvarlakçay, maar dat was tijdens een gezinsuitje naar een forellenrestaurant ...
Vanaf het parkeerterrein voor het Çinar restaurant liepen we omhoog richting Topgözü langs het 100-jarig huisje van Marion. Aysel heeft het inmiddels gekraakt Marion, het is maar dat je het weet.
Aangekomen op het picnickterrein, hebben we samen eerst de boel wat verkend en is Aysel over de pijpleiding gelopen om het punt te zien waar de Yuvarlakçay uit de rotsen te voorschijn komt. In haar uppie wel te verstaan, want balanceren op zo’n pijp is echt niets voor mij. Aan de rand van een ravijn staan doet me niets, maar o wee als ik over een balk over een beekje moet zien te komen. Dan heb ik hoogtevrees. Nadat Aysel eindelijk terugkwam -ze was nog een heel eind verder doorgelopen, naar bleek- samen gaan picnicken en bijgekletst met Alan en Janet, Begüm en Anita en andere bezoekers. Hapjes warden gedeeld en de dorpelingen hadden gezorgd voor lokma (een klein soort oliebollen) en thee. Op de terugweg nog een paar forelletjes gescoord voor ’s avonds. Heerlijk!

Vandaag besloten we even bij Gülay binnen te wippen. We hebben bladeren voor haar gedroogd, die ze gaat beschilderen en die we volgend seizoen als boekenlegger willen gaan verkopen. Een ideetje van Nursel, die ze eerder ooit in India gezien had. Gülay had er al een paar gemaakt als voorbeeld voor de vrijwilligersvergadering en het resultaat was werkelijk prachtig.
Gülay was -zoals steeds- enthousiast over onze komst en haalde een tafelkleedje te voorschijn. Ze had echtgenoot Suat gevraagd om vanuit Denizli tafelkleedjes op te sturen voor Alan & Janet, Fiona en voor ons, dus. Bij wijze van bedankje voor onze hulhep bij het verkopen van haar producten. Na een uurtje bijgekletst te hebben zijn we naar Kocadere gefietst om een eindje te wandelen. Er stonden al wel wat vroege anemonen, maar verder was er weinig te zien. Dus wandelden we nog een eindje richting Alan & Janet, die ons nietsvermoedend tegemoet kwamen lopen. Samen even thee gedronken en kennis gemaakt met Alan en Sue, een Engels stel dat vlakbij hun woont en even afscheid kwam nemen voordat ze eind deze week naar de UK vertrekken.