Eerste dagen terug in Dalyan.

Even een berichtje van de “patiënt” zelf, om eenieder te bedanken voor de warme belangstelling en alle beterschapswensen. Dat deed me goed in een periode dat even alles tegen leek te zitten.

Het is goed weer goed thuis te zijn in Dalyan. Het weer werkt ook goed mee. Er is een heerlijk zonnetje en het is uit de wind dan zeer goed toeven op de veranda. De temperatuur loopt dan al op tussen de 15 en 20 g C. De eerste en tweede volle dag thuis ben ik niet veel verder gekomen dan tot aan ons hek en terug weer op een stoel op de veranda, maar dat voelde al goed.
De derde dag (maandag) zijn we eerst naar Nef gelopen. Dat is zo’n 300 meter van ons vandaan. Hij was niet thuis, maar het lopen ging eigenlijk best goed, dus zijn we verder doorgelopen naar Joli en Rico. Dat is ook om de hoek, maar op ongeveer 1 km van ons huis af. Ook dat ging wonderbaarlijk goed. Gezellig met Joli op hun terras met schitterende uitzicht in het zonnetje gezeten en heerlijk in het Nederlands zitten buurten. Dat is iets wat ik wel mis. Buiten Turks en Engels hoor ik maar weinig Nederland m.u.v. de gesprekken via Skype en telefoon met familie en vrienden natuurlijk.
Gisteren (dinsdag) zijn we lopend boodschappen gaan doen in het dorp. Het lopen gaat steeds beter en ik was niet moe toen we in het centrum aankwamen. Ik stelde Maria voor om meteen maar met de dolmus naar Ortaca te gaan en daar naar een goede kachel te gaan kijken. Tegenover de nieuwe showroom van Tahir was een zaak waar ze een poster hadden hangen van zo’n kachel. We hebben nu een kachel besteld en deze wordt weer en wind dienende uiterlijk a.s. zaterdag geleverd. We moeten daarvoor wel wat breekwerk uitvoeren om hem op de plaats waar nu de openhaard is te plaatsen. Rico heeft al zijn hulp aangeboden, maar we willen Tahir niet in de wielen rijden, dus moeten we een en ander wel met enige voorzichtigheid ter sprake brengen.
Vandaag (woensdag) zijn we met Alan gaan wandelen in Kocadere. De vallei waar we al eerder over verteld hebben. Vooraf gaande aan de wandeling zijn we eerst bij het plaatselijke schooltje in Okçular gaan kijken dat zij aan het opknappen zijn. Ze zijn de buitenzijde aan het beschilderen met allerlei leuke tafereeltjes in allerlei kleuren. Het ziet er werkelijk schitterend uit, zeker als je naar andere schooltjes kijkt in Turkije. Die zijn vaak rose, zacht geel of groen, maar niet opgevrolijkt door enige tekening of iets dergelijks.
De wandeling ging naar het dal van Kocadere en goed en wel onderweg zagen we al honderden anemonen. Vooral de lilakleur was nog in overwicht. Maar hoe verder we kwamen, hoe diverser de kleuren en ook de aantallen namen nog verder toe. Het was werkelijk een fantastisch gezicht. Alan zei dat dit nog maar het begin was, want het staat er werkelijk vol met plantjes die nog moeten gaan bloeien. De wandeling over de gebaande paden, ging goed, maar lopen over de rivierbedding gaf me toch wel wat problemen. Vooral het accommoderen van mijn ogen op die losliggende stenen ging niet goed. We zijn dus niet ver de vallei ingelopen, maar teruggekeerd via een andere weg die langs hun huis loopt en zo terug naar Ley-Ley restaurant waar we samen met Janet de lunch gebruikt hebben en heerlijk hebben zitten kletsen over diverse zaken. In de loop van de middag heeft Alan ons weer thuis afgezet. Thuis gekomen was ik toch we moe, maar we hebben een heerlijk dagje gehad. Voor Maria zat het er nog niet helemaal op, want er moesten nog boodschappen gedaan worden. Vlak voor dat ze thuis was merkte ze dat haar achterband leeg liep. Dus morgen zal ik onze eerste lekke band hier gaan repareren.